Í nóvember mun Afturelding standa fyrir tveimur stórum viðburðum. Herrakvöld Aftureldingar fer fram 10. nóvember í Harðarbóli og degi síðar eða 11. nóvember fer Kvennakvöld Aftureldingar fram á sama stað. Meistaraflokkar félagsins í blaki, handbolta og knattspyrnu standa sameiginlega að þessum tveimur viðburðum. „Þetta verður frábær helgi fyrir Mosfellinga og stuðningsmenn Aftureldingar,“ segir Jón Júlíus Karlsson, framkvæmdastjóri Aftureldingar. „Við höfum horft með öfundaraugum á sambærilega viðburði hjá öðrum félögum. Meistaraflokkar félagsins ákváðu því að snúa bökum saman og vinna sameiginlega að því að skapa þessa hefð líka hér í Mosfellsbæ. Undirbúningur hefur gengið afar vel og við erum öll virklega spennt fyrir því að félagið sé nú að standa að þessum viðburðum sem ein heild.“ Miðasala er hafin og fer fram í afgreiðslu íþróttahússins að Varmá. Einnig er hægt að panta miða með því að senda póst á herrakvoldumfa@gmail.com eða kvennakvoldumfa@gmail.com.

Herrakvöld Aftureldingar á facebook

Kvennakvöld Aftureldingar á facebook

Steingrímur Bjarnason er þaulreyndur akstursíþróttamaður og hefur tekið þátt í torfæru- og sandspyrnukeppnum víða um land.

Það eru ekki margir sem keyra um á 12 metra langri rútu með torfærubíl í skottinu en það gerir aksturs­íþróttamaðurinn Steingrímur Bjarnason þegar hann leggur af stað í ferðir sínar út á land. Fjölskyldan er oftar en ekki með í för enda rútan innréttuð sem húsbíll með gistirými fyrir sex fullorðna.

Steingrímur, eða Steini eins og hann er ávallt kallaður, hefur unnið margar torfæru- og sandspyrnukeppnir í gegnum tíðina enda bera bikararnir hans áttatíu og ýmis önnur verðlaun þess merki.

Steingrímur er fæddur á Akureyri 11. ágúst 1967. Foreldrar hans eru Aðalheiður Valgerður Steingrímsdóttir frá Kroppi í Eyjafjarðarsveit og Bjarni Indriðason frá Víðigerði í Mosfellsdal en þau eru bæði látin.
Steingrímur á tvo bræður, þá Gunnlaug Indriða fæddan 1970 og Eyþór Má fæddan 1974.

Á skellinöðru í gryfjunum
„Ég er alinn upp í Mosfellsbæ og það var mjög gott að alast hér upp. Ég bjó í Álafosskvosinni þangað til ég var tólf ára en þá fluttum við fjölskyldan í Byggðarholtið. Maður var alltaf úti að leika í alls konar leikjum eða úti að hjóla en svo tóku skellinöðrurnar við og þá var farið í gryfjurnar við Gagnfræðaskólann eða í Ullarnesgryfjurnar. Er ég lít til baka þá held ég að torfæruáhugi minn hafi byrjað þarna.
Þegar ég var að alast upp þá þekktu allir alla hérna í sveitinni en nú hefur bærinn stækkað mikið. Hér er samt alltaf jafn rólegt og gott að vera.
Á sumrin í æsku var ég í sveit hjá afa mínum og ömmu í Eyjafirði. Þar var alltaf skemmtilegt að vera enda var maður innan um dýrin og tók þátt í heyskapnum.“

Fékk vinnu á Álafossi
„Ég gekk í Varmárskóla og Gagnfræðaskólann, í raun höfum ég og skólar aldrei átt samleið, en það var samt ágætt að vera þar. Helga Richter var minn uppáhaldskennari.
Eftir útskrift úr Gaggó fór ég að vinna í ullarverksmiðjunni á Álafossi þar sem foreldrar mínir störfuðu og þar var ég í fjögur ár. Ég byrjaði að vinna í tætaradeildinni við að tæta ullina, blanda saman litum og svo blés maður ullinni milli klefa en þetta var gert með höndunum. Síðar kom vél sem sá um þennan hluta og þá varð þetta allt mun léttara. Þetta var góður tími og ekki skemmdi fyrir að ég vann í sömu deild og pabbi.“

Hugsa til þeirra á hverjum degi
Foreldrar Steingríms kynntust í ullarverksmiðjunni og unnu þar alla tíð. Bjarni varð bráðkvaddur árið 1999 en sama ár greindist Heiða með krabbamein. Hún lést sjö árum síðar. „Þetta hafði gríðarleg áhrif á mann og skrítin tilfinning að hafa þau ekki lengur hér meðal okkar en ég hugsa til þeirra á hverjum degi,” segir Steini alvarlegur á svip er ég spyr hann út í foreldramissinn.
Eftir Álafossárin fór Steini að vinna á dekkjarverkstæði og smurstöð og er búinn að vera lengst af í þeim störfum. Í dag starfar hann hjá Kletti – sölu og þjónustu við þjónustu á dekkjalager og sér einnig um útkeyrslu.

Ferðalögin í uppáhaldi
Steini kynntist eiginkonu sinni Jóhönnu Hólmfríði Guðmundsdóttur lyfjafræðingi árið 1990 og þau giftu sig tíu árum seinna. Þau eiga þrjú börn, Ingimund Bjarna fæddan 2001 og tvíburana Aðalheiði Valgerði og Hlyn Bergþór fædd 2003.
„Við fjölskyldan höfum mjög gaman af því að ferðast, við förum til útlanda og eins höfum við gaman af að fara í útilegur um landið og förum þá á rútunni okkar.“

Bíllinn orðinn stór hluti af manni
„Ég hef haft áhuga á mótorsporti frá því ég man eftir mér. Ég keypti mér Willys jeppa árgerð 1964 í janúar 1990 og byrjaði að keppa á honum í júní sama ár. Ég skírði hann Strumpinn því það á vel við litinn á honum. Nú er ég búin að eiga hann í 27 ár og í gegnum tíðina hef ég breytt honum mikið. Það er óhætt að segja að bíllinn sé orðin stór hluti af manni eftir öll þessi frábæru ár saman.
Ég keppti í þrjú ár en svo tók ég hlé á keppnum og var aðstoðarmaður hjá félögum mínum á árunum 1993-2006. Eftir það byrjaði ég að keppa aftur á sama bílnum og geri enn í dag.“

Allir til í að hjálpa ef eitthvað bilar
Steini hefur unnið margar torfæru- og sandspyrnukeppnir í gegnum tíðina enda bera bikararnir hans áttatíu og ýmis önnur verðlaun þess merki. Hann varð Íslandsmeistari í torfæru árið 1991 og 2009 og varð Íslandsmeistari í sandspyrnu í jeppaflokki 2009.
Ég spyr Steina hvað sé skemmilegast við torfæruna? „Fyrir utan að keyra í brekkunum þá er það félagsskapurinn, allt þetta frábæra fólk sem er í þessu sporti. Það eru allir vinir þótt menn séu að keppa hver á móti öðrum, allir eru til í að hjálpa ef eitthvað bilar eða skemmist í veltu.“

Mosfellingurinn 19. október 2017
Myndir og texti: Ruth Örnólfs

Hin geysivinsæla hrútasýning Sauðfjárræktarfélagsins í Kjós var haldin þriðjudaginn 17. október á Kiðafelli.
Í félaginu eru sauðfjárbændur í Kjós, Kjalarnesi, Mosfellsbæ og Mosfellsdal og kepptu þeir sín á milli um hver ætti besta hrútinn. Keppt var í nokkrum flokkum: veturgömlum hrútum, hyrndum lambhrútum, kollóttum lambhrútum og svo var besti misliti lambhrúturinn sérstaklega verðlaunaður.
Mæting á sýninguna var með besta móti og höfðu gestir á orði að féð liti sérlega vel út þetta árið.

Bestu hrútarnir voru eftirfarandi:
Hyrndir lambhrútar
1. Hrútur númer 87 frá Kiðafelli, 87 stig. Sérlega breiðvaxinn og fallegur samanrekinn köggull.
2. Hrútur númer 736 frá Morastöðum, 87 stig. Útlögumikill hrútur.
3. Hrútur númer 370 frá Kiðafelli, 85 stig. Sprækur mjög.

Kollóttir lambhrútar
1. Hrútur númer 778 frá Miðdal, 86 stig.
2. Hrútur númer 43 frá Kiðafelli, 85,5 stig.
3. Hrútur númer 2 frá Kiðafelli, 85,5 stig.
Besti misliti lambhrúturinn var Svartur frá Kiðafelli. Sá var seldur samstundis.

Veturgamlir hrútar
1. Tugur frá Kiðafelli, 85 stig. Holdugur, breiðvaxinn og útlögumikill hrútur.
2. Garður frá Morastöðum. Fallegur, holdmikill hrútur með gott skap.
3. Prins frá Kiðafelli. Kollóttur hrútur, feiknalega holdgóður en stuttur. Köggull!

Stjórn Sauðfjárræktarfélagsins óskar sigur­vegurum til hamingju, þakkar gestum fyrir komuna og bóndanum á Kiðafelli fyrir frábæra aðstöðu.

Um síðustu helgi fórum við æfingahópurinn á Strandir í æfingaferð. Nánar tiltekið á Hótel Laugarhól í Bjarnarfirði. Staðurinn er magnaður og hópurinn samsettur af lifandi og skemmtilegum einstaklingum. Ferðin var frábær og allir spenntir fyrir að fara aftur á Strandir haustið 2018. Helgin var af stútfull af æfingum, leikjum og þrautum. Allt á afslöppuðum nótum. Við krýndum Strandameistara í ketilbjöllukasti og bóndagöngu. Kepptum líka í drumbakasti, boðhlaupi, dýfingum, snapchati og mörgu öðru.

Mér finnst gaman að keppa, sérstaklega þegar ég vinn. Það er einhvern veginn skemmtilegra að vinna en að vinna ekki. Stundum er samt bara gaman að vera með, þannig séð. Mitt lið, appelsínugula liðið, stóð sig mjög vel í snapchat keppninni, enda með nokkra sérfræðinga í þeirri íþrótt innan liðsins. Við unnum líka drumbahlaupið sem lið mjög örugglega. Aðrar keppnir tókum við ekki eins alvarlega og unnum þær þar af leiðandi ekki.

Af öllum þeim keppnum og leikjum sem ég tók þátt í fannst mér erfiðast að tapa í Asna fyrir trommuleikaranum í Doors frá Laugarvatni. Mér fannst ég vera með þetta. Var bara með A þegar hann var kominn með Asni og vantaði bara tvo punkta. En auðveldu skotin mín geiguðu á meðan trommarinn mýktist með hverju skotinu og raðaði sínum niður án fyrirhafnar. Ég reyndi að láta á engu bera og óskaði honum auðvitað til hamingju með sigurinn en átti mjög erfitt inni mér.

Mér finnst reyndar gefandi að sjá fólk í kringum mig blómstra og ná árangri þannig að ég var ekki lengi tapsár. Einn af skemmtilegustu sigrum helgarinnar var síðan þegar ísfirska mærin okkar náði sinni fyrstu handstöðu. Eitthvað sem hana hefur lengi langað til að geta og hefur stefnt að lengi. Markmið sem náðist. Það var sigur sem skipti máli og mér fannst gaman að fá að upplifa það með henni. Njótum lífsins!

Heilsumolar Gaua
Mosfellingur 19. október 2017

Sigurjón Valsson flugrekstrarstjóri Air Atlanta Icelandic og formaður Íslenska flugsögufélagsins er mikill áhugamaður um flugsöguna og þekkir vel til sögu fyrstu flugvélarinnar sem kom til landsins. Sigurjón er vel þekktur innan fluggeirans enda búinn að fljúga frá því að hann var unglingur. Í dag stjórnar hann flugdeild Air Atlanta Icelandic sem sinnir flugi um allan heim.
Sigurjón hefur einnig brennandi áhuga á varðveislu flugsögunnar og hefur ansi mörg járn í eldinum hvað það varðar.

Sigurjón er fæddur á Selfossi 8. apríl 1973. Foreldrar hans eru Helga Sigurjónsdóttir og Valur Snorrason. Helga lést árið 2014. Sigurjón á þrjú systkini, Freyju fædda 1978, Snorra Jón fæddan 1979 og Fanneyju Guðrúnu fædda 1982.

Hveragerði hálfgerður smábær
„Foreldrar mínir bjuggu í Hveragerði þegar ég fæddist en fluttu svo að Hamars­hjáleigu í Gaulverjabæjarhreppi. Þegar ég var fjögurra ára þá fluttum við aftur í Hveragerði og þar ólst ég upp.
Hveragerði var á þessum tíma hálfgerður smábær þar sem flestir bæjarbúar könnuðust hver við annan sem var kostur en á sama tíma stundum galli.“

Hugsaði um skjáturnar hans Sæmundar
„Það var ýmislegt brallað á æskuárunum. Ég var nánast alinn upp á hestbaki eða frá því ég gat setið hest þar til ég var 16 ára. Þá tók flugið algerlega yfir, og þá meina ég algerlega, því ég fór ekki á hestbak næstu 20 árin. Það er fyrst núna síðustu ár sem ég hef skroppið á bak en þá eingöngu til þess að fara í göngur.
Þar sem foreldrar mínir voru bæði úr sveit og héldu hesta kom það einhvern veginn til að faðir minn var fenginn til að hugsa um kindur samstarfsmanns síns í ullarþvottastöðinni í Hveragerði um hver jól, til fjölda ára. Þetta varð til þess að í mínum huga eru jólin í „gamla daga“ ­all­­taf tengd því að hugsa um skjáturnar hans Sæmundar í Brekku og það voru engin jól nema að stússast í þessu með pabba.“

Kenndi sjálfum sér að lesa
„Ég gekk í Grunnskóla Hveragerðis og síðan í Gagnfræðaskólann. Í upphafi skólagöngu minnar var lestur ekki mín sterka hlið og þegar ég var 9 ára var ég ekki búinn að ná sömu færni og jafnaldrarnir. Það var eflaust um að kenna „dassi“ af lesblindu ásamt fullt af þrjósku.
Ég var sendur í sérkennslu í lestri og fór sú kennsla fram á bókasafninu. Einn daginn mætti kennarinn ekki svo ég fór eitthvað að ráfa um á milli hillanna. Þá rakst ég á bók sem átti eftir að breyta öllu fyrir mig. Ég tók bókina úr hillunni og opnaði hana. Á fremstu síðu var teikning af mikilli loft­­­­­­­­­o­rr­ustu. Þessi teikning höfðaði til mín á einhvern hátt þannig að mér fannst ég þurfa að lesa það sem stæði í bókinni. Ég fékk hana lánaða, las hana og kenndi þannig sjálfum mér að lesa, alveg óvart. Bókin hét Haukur í hættu.“

Stalst til að fara í flugtíma
„Eftir að ég útskrifaðist úr gaggó lá leiðin í Fjölbrautaskóla Suðurlands. Einn daginn eftir að ég var byrjaður í skólanum stalst ég til þess að taka flugtíma hjá flugskólanum Flugtaki og greiddi fyrir hann með peningum sem ég var búinn að safna mér.
Ég sagði foreldrum mínum ekki frá tímanum vegna þess að þau voru algjörlega á móti því að ég lærði að fljúga, sérstaklega mamma. Eftir að þetta upplýstist allt saman var samið um að ég fengi að halda áfram í náminu. Ég kláraði einkaflugmannsprófið samhliða náminu í fjölbraut en ég útskrifaðist árið 1993. Yfir sumartímann vann ég við túnþökutínslu á Núpum í Ölfusi.“

Dró línu í sandinn
„Ég var búin að hugsa mér að fara í verkfræði í HÍ því útlitið í atvinnuflugi var frekar dökkt. Á þessum tíma hafði varla verið ráðinn flugmaður til Flugleiða í fjöldamörg ár.
Flugið togaði samt í mig og á endanum ákvað ég að skella mér í atvinnuflugmennsku en var búinn að draga línu í sandinn. Ef ég yrði ekki kominn með vinnu sem flugmaður þegar ég yrði þrítugur þá biði verkfræðin mín. Ég fékk síðan atvinnuflugmanns- og kennararéttindi vorið 1995 og í ágúst sama ár var ég byrjaður að kenna hjá Flugtaki.
Ég flutti frá Hveragerði haustið 1996 en þá flutti ég í höfuðborgina til að sleppa við að keyra svona langt í vinnuna.“

Klúbbur stofnaður af áhugamönnum
Frá Flugtaki lá leið Sigurjóns til Íslandsflugs þar sem hann flaug á ATR-42, Do-228 og Boeing 737. Eftir sameiningu Íslandsflugs og Air Atlanta Icelandic hefur hann starfað sem flugstjóri og þjálfunarflug­stjóri en er í dag flugrekstrarstjóri félagsins. Hann hefur flogið sem listflugmaður frá árinu 1997, mest á TF-UFO.
Sigurjón var lengi vel formaður Flugklúbbs Mosfellsbæjar eða í 10 ár en klúbburinn er með aðsetur á Tungubakkaflugvelli. Klúbburinn var stofnaður 29. maí 1981 af 14 flugáhugamönnum. Á vellinum eru 7 flugskýli, um 20 vélar og klúbbhús félags­manna.
Sigurjón er giftur Lucíu Guðnýju Jörundsdóttur sjúkraliða og á hann þrjár stjúpdætur, þær Steinunni Mörtu, Hrafnhildi Völu og Önnu Kolbrá.

Markmiðið er að varðveita flugsöguna
„Ég byrjaði að stunda vinnukvöld hjá Íslenska Flugsögufélaginu þegar ég var unglingur. Áhugi minn á gömlum flugvélum kemur eflaust til af því að Haukur flugkappi sem ég las um í denn var alltaf að fljúga gömlum flugvélum úr seinna stríði.
Flugsögufélagið er félag sem var stofnað árið 1977 af áhugamönnum um flugsögu og markmið félagsins er að varðveita flugsögu Íslands. Við erum að safna hlutum sem koma flugsögunni við, allt frá hnífapörum upp í flugvélar, og við þiggjum alla hluti sem tengjast henni með þökkum. Félagið hefur jafnframt gert upp nokkrar flugvélar í gegnum tíðina.
Við erum ávallt með mörg járn í eldinum hjá Flugsögufélaginu og okkur vantar alltaf fleiri félaga til þess að leggja okkur lið við varðveislu flugsögunnar.“

Hundrað ára afmæli flugsins
Árið 1919 kom fyrsta flugvélin til landsins og var hún af gerðinni Avro 504K. Þessi tegund af vél var töluvert notuð í fyrri heimsstyrjöldinni og þótti henta ljómandi vel til flugkennslu. Árið 2015 var Hið íslenska Avrof­élag stofnað. Að baki því standa nokkrir af flugköppum nútímans en Sigurjón er formaður þess. Þeir félagar ætla að kaupa Avro 504 og sjá til þess að hún fljúgi á hundrað ára afmælisdegi flugsins á Íslandi, 3. september 2019.

Mosfellingurinn 28. september 2017
Myndir og texti: Ruth Örnólfs

Að veita þjónustu sem mætir þörfum, vera til staðar fyrir fólk og þróa samfélagið í rétta átt er leiðarljósið í stefnu og framtíðarsýn Mosfellsbæjar sem bæjarráð samþykkti á fundi sínum 20. júlí sl.
Stefnan er afrakstur vinnu sem stóð yfir frá því snemma í vor og skiptist stefnan í þrjá áhersluflokka og níu áherslur sem munu móta og stýra starfsemi Mosfellsbæjar til næstu ára.
Að sögn Haraldar Sverrissonar bæjarstjóra var Mosfellsbær fyrst sveitarfélaga hérlendis til þess að marka sér heildstæða stefnu um það hvernig starfsmenn leysa sín verkefni í þágu íbúa og hvernig þeir styðja kjörna fulltrúa við að koma stefnu málaflokka í framkvæmd. Sú stefnumörkun átti sér stað árið 2007 og kominn var tími til þess að endurtaka leikinn.

Mosfellsbær er einn vinnustaður
„Gildi Mosfellsbæjar voru mótuð árið 2007 og hafa nýst okkur við að búa til einn vinnustað,“ segir Haraldur Sverrisson bæjarstjóri. „Við lítum á bæjarskrifstofurnar og stofnanir bæjarins sem heild og þá er gott að vinna með sameiginleg gildi. Við unnum saman að því að þróa gildin okkar áfram haustið 2016 og létum þau því halda sér í þeirri vinnu sem fram fór í vor en mótuðum í samvinnu við starfsmenn og stjórnendur framtíðarsýn og áherslur til ársins 2027.“

Snjöll, meðvituð og sjálfbær
„Áhersluflokkarnir í stefnu Mosfellsbæjar eru rétt þjónusta, flott fólk og stolt samfélag. Undir þessum flokkum setjum við fram níu áherslur. Við viljum vera persónuleg, skilvirk og snjöll. Einnig samstarfsfús, framsækin og meðvituð. Loks viljum við vera eftirsótt, heilbrigð og sjálfbær.
Þegar við segjumst vilja vera snjöll þá ætlum við að nýta snjallar lausnir og spara íbúum sporin með rafrænni þjónustu, auka þannig aðgengi að þjónustu og hafa um leið jákvæð umhverfisleg áhrif.
Við erum meðvituð um að mikilvægt sé að vera til fyrirmyndar varðandi rekstur og þróun starfseminnar og að sveitarfélagið sé rekið af ábyrgð og þannig afhendum við reksturinn til komandi kynslóða.
Með því að vera sjálfbær leggjum við þá áherslu að láta umhverfið okkur varða, sinna málaflokknum af kostgæfni og tryggja að nálægð okkar við náttúruperlur sé nýtt samfélaginu til góðs.“

Að mæta þörfum nýrra íbúa
Eitt af því sem þátttakendum í vinnunni var hugleikið var sú fjölgun íbúa sem mun verða næstu misserin og mikilvægi þess fyrir íbúa, kjörna fulltrúa og starfsmenn að vel takist til við að nýta það tækifæri.
„Við leggjum því áherslu í stefnunni á að vöxtur sveitarfélagsins hafi jákvæð áhrif á þjónustu og þjónustustig og það sé sameiginlegt verkefni íbúa, kjörinna fulltrúa og starfsfólks að svo verði,“ segir Haraldur að lokum.

Framtíðarsýn Mosfellsbæjar
Mosfellsbær er fjölskylduvænt, heilsueflandi og framsækið bæjarfélag sem setur umhverfið
í öndvegi og hefur þarfir og velferð íbúa að leiðarljósi.

Ég las viðtal á fotbolti.net um daginn við Neil Warnock, knattspyrnustjóra Cardiff, liðsins sem Aron Einar fyrirliði íslenska landsliðsiðsins spilar með dags daglega. Neil er grjótharður og hefur alltaf verið, þess vegna var einmitt mjög áhugavert að lesa þetta viðtal. Þar sagði kappinn að hann hefði engan áhuga á að stýra liði í ensku úrvalsdeildinni (Cardiff er í næstefstu deild), pressan þar væri ómanneskjuleg. Hann sagði að aðrir hlutir væru mikilvægari, til dæmis heilsan og fjölskyldulífið.

Ég er sammála Neil Warnock. Við verðum að passa okkur á að láta ekki vinnu og verkefni taka allan okkar tíma og láta fjölskylduna, vinina og heilsuna mæta afgangi. Það gengur bara ekki upp til lengdar, eitthvað mun undan láta. Heilsan, fjölskyldan og/eða vinnan.

Ég er undanfarið búinn að vera að ræða við fólk sem vinnur mjög mikið. Fólk sem er nánast í vinnunni allan sólarhringinn, alla daga, og finnst það næstum því bara vera allt í lagi. Af því álagið sé svo mikið og það þurfi að klára verkefnin. Annars liggi verkefnin bara ókláruð. Og, stundum líka, af því það fær svo há laun. Því hærri laun, því meiri pressa. Alveg eins og í enska fótboltanum. Launin eru hæst í úrvalsdeildinni.

Fólk sem er á mjög háum launum á erfitt með að segja nei þegar vinnuveitandinn hringir á miðnætti á laugardagskvöldi og pantar skýrslu sem verði að vera tilbúin snemma á mánudagsmorgni. Þá er bæði svefn og samvera með fjölskyldunni sett í annað sæti. Vinnan alltaf í það fyrsta. Sama hvað.

Hamingjan felst ekki alltaf í hærri launum. Stundum er betra að hafa lægri laun og meiri lausan tíma. Hafa lífið í betra jafnvægi. Endum þetta á beinni tilvitnun í Neil, nýja besta vin minn: „Þú getur ekki sett verðmiða á góða heilsu, hamingju og fjölskyldu. Sama hver þú ert.“

Heilsumolar Gaua
Mosfellingur 28. september 2017