Ný 940 m2 viðbygging við World Class í Mosfellsbæ var tekin í notkun laugardaginn 11. janúar. Líkamsræktarstöðin var fyrst opnuð í Lágafellslaug í lok árs 2007 en nú hefur hún tvöfaldast að stærð.
Boðið er nú upp á stærri tækjasal, infra­red heitan sal, hjólasal með ic7 hjólum, fjölnota sal, tvo nýja búningsklefa, infrared gufu, þurrgufu og auðvitað aðgang að Lágafellslaug.
Hjónin Halla Karen Kristjánsdóttir og Elías Níelsson hafa hvatt Mosfellinga til hreyfingar í fjölda ára og starfa bæði hjá World Class.

Þrír æfingasalir í stað eins
„Þetta fer mjög vel af stað og Mosfellingar hafa tekið stækkuninni gríðarlega vel. Það er troðfullt í alla tíma og viðtökurnar langt umfram væntingar. Þrír nýir salir hafa verið teknir í notkun sem gerir það að verkum að hægt er að bjóða upp á þrjá ólíka líkamstæktartíma í stað eins áður. Einn salurinn er fjölnota, annar infrared heitur og sá þriðji sér hjólasalur. Þá mun tækjasalurinn á neðri hæðinni einnig stækka og eru ný tæki á leiðinni.
Auk þess er komin ný búningsaðstaða og ný gufuaðstaða.“

Í takt við stækkandi heilsusamfélag
Halla Karen bætir við að sundlaugin og sú frábæra aðstaða sé mjög stór partur af þessu líka og hafi mikið aðdráttarafl. „Sigurður Guðmundsson hjá Mosfellsbæ á heiður skilið fyrir að koma þessu á laggirnar með World Class. Þetta er algjörlega í anda heilsueflandi samfélags og í takt við stækkandi bæjarfélag. Mosfellingar eru almennt mjög duglegir að hreyfa sig og þessi bætta aðstaða á bara eftir að hjálpa ennþá frekar til.
Við erum með fullt af nýjum kennurum í World Class og ótrúlega mikið af tímum. Aðstaðan hér fyrir var orðin barn síns tíma og nú sér maður það vel, alveg svart og hvítt.
Hingað kemur líka fólk úr nágrenni Mosfellsbæjar og svo er gaman að geta þess að eldri borgararnir eru farnir að mæta nánast daglega.“
Það er greinilegt að engu hefur verið til sparað við stækkun stöðvarinnar í Mosfellsbæ og viðtökur Mosfellinga frábærar.
„Auðvitað eru alltaf smá hnökrar í byrjun en við kippum því í lag,“ segir Halla Karen sem hlakkar til að sjá bæjarbúa vera duglega að hreyfa sig um ókomna tíð.

Þrúður Hjelm skólastjóri Krikaskóla segir sérstöðu skólans liggja í tækifærunum til leiks og náms.

Krikaskóli var stofnaður árið 2008 og var fyrst til húsa í Helgafellslandi en árið 2010 flutti skólinn í nýtt húsnæði að Sunnukrika. Nemendur eru um 200 talsins á aldrinum 2 – 9 ára og um 60 manns starfa við skólann.
Þrúður Hjelm skólastjóri hefur unnið að stofnun og uppbyggingu skólans frá upphafi. Hún hefur alltaf haft mikinn áhuga á skólamálum og segist vera þeirrar gæfu aðnjótandi að fá að starfa við eitt af sínum áhugamálum.

Þrúður er fædd í Reykjavík 18. maí 1965. Foreldrar hennar eru þau Guðný Guðmundsdóttir fyrrverandi starfsmaður Landspítalans og Heiðberg Hjelm fyrrverandi bílstjóri og vélamaður. Þrúður á eina systur, Aðalheiði f. 1969.

Sat undir ilmandi brauðinu
„Fyrstu tvö árin mín bjó ég fyrir austan fjall en svo fluttum við fjölskyldan í Laugarneshverfið í Reykjavík og þar ólst ég upp.
Æskuminningarnar eru ansi margar, ég man alltaf þegar Alla systir fæddist og ég fékk að sjá hana í gegnum lítinn glugga á hurðinni á fæðingardeildinni. Heimsóknirnar til langömmu og afa á Hringbraut voru dásamlegar enda var gott að koma þangað. Maður mætti oft í ullarsokkum því gólfið hjá þeim var alltaf svo stífbónað og þá var sko hægt að renna sér,“ segir Þrúður og brosir.
„Ég man líka eftir ferðunum á leið austur, áður en lagt var af stað var farið í AB bakaríið og keypt rúgbrauð til að færa afa og ömmu, svo sat maður undir heitu og ilmandi brauðinu alla leiðina.“

Morgunsöngur á hverjum degi
„Ég gekk í Laugarnesskóla frá 1.-8. bekk, þar var gott að vera og skólabragurinn í föstum skorðum. Morgunsöngur á hverjum degi og fjölbreyttur kennarahópur. Herdís Sveinsdóttir var lengst af umsjónarkennarinn minn og það fannst mér ákaflega gott. Hún var einstakur kennari og náði vel til okkar í bekknum.
Við fjölskyldan fluttum svo í Álftamýrina þegar ég var 14 ára og ég kláraði tvo síðustu veturna mína í grunnskóla þar. Skipulagið var ólíkt því sem ég hafði áður vanist en ég var ánægð og eignaðist þarna vini til lífstíðar.“

Menntaskólaárin mótuðu mig
Þrúður fór í Menntaskólann við Hamrahlíð eins og meginþorri krakka úr hennar hverfi. Þar átti hún frábær ár sem hún segir hafa mótað sig mikið. Hún útskrifaðist árið 1999 úr leikskólakennarafræðum og árið 2004 úr sérkennslufræðum frá Kennaraháskóla Íslands. Hún lauk Certified Project Management Associate frá Endurmenntun Háskóla Íslands 2007 og er nú í námi við Háskólann á Bifröst í stjórnun og forystu með áherslu á mannauðsmál og útskrifast í vor með mastersgráðu.

Fundum hér húsnæði við hæfi
Eiginmaður Þrúðar er Guðjón Heiðar Ólafsson bílamálari. Börn þeirra eru Eva Dögg f.1983, Ólafur f. 1989 og Óskar Þór f. 1993. Þau eiga eitt barnabarn, Þráin Berg f. 2007.
Handavinna er eitt af því sem hefur fylgt Þrúði og hefur hún sinnt henni eftir því sem tími hefur gefist til, eins hefur hún lesið mikið alveg frá því hún var barn.
„Við fluttum í Mosfellsbæ árið 1999 því hér fundum við húsnæði við hæfi og eins vorum við búin að kynna okkur skólamálin vel. Varmárskóli tók vel á móti drengjunum okkar og sinnti þeirra þörfum eins og kostur var.
Sérkennslumálin voru í afskaplega góðum farvegi og almennt voru kennarar og stjórnendur skólans tilbúnir til samstarfs varðandi flókin viðfangsefni í samvinnu við okkur foreldrana, það var ekki sjálfgefið og fyrir það erum við þakklát.“

Hefur unnið að uppbyggingu skólans
Þrúður hefur alltaf haft mikinn áhuga á skólamálum og hefur því verið þeirrar gæfu aðnjótandi að starfa við eitt af sínum áhugamálum.
„Ég sótti um starf skólastjóra Krikaskóla árið 2008 og hef unnið að stofnun og uppbyggingu þess skóla síðan. Skólinn er þróunar- og tilraunaskóli sem hefur verið brautryðjandi í ýmsum málum, bæði stórum og smáum. Samþætting leikskóla, grunnskóla og frístundar í eina heildstæða skólaeiningu er ekkert smá mál og því hefur það verkefni átt hug minn allan síðustu ár.“

Tækifæri til leiks og náms
„Sérstaða Krikaskóla liggur í nokkrum þáttum, útinám sem kemur til vegna staðsetningar, stutt er til fjalla, fjöru og í skóginn, einstaklingsmiðað nám og lýðræðislegt skólastarf með áherslu á raddir barna. Það eru mikil forréttindi að hafa tækifæri til leiks og náms í slíkum aðstæðum fyrir alla aldurshópa skólans.
Ég hef setið í stjórn Samtaka áhugafólks um skólaþróun frá 2013 og verið formaður þeirra samtaka frá 2015. Samstarf við innlenda og erlenda aðila hefur einnig verið mér hjartans mál. Ég hef því staðið fyrir því samstarfi bæði persónulega og með skólanum mínum sem hefur verið ákaflega gjöfult.“

Falleg orð á blaði verða að veruleika
Þrúður fékk í lok síðasta árs afhenta Jafnréttisviðurkenningu Mosfellsbæjar fyrir kynjasamsetningu. „Ég hef verið heppin að vinna með frábæru fagfólki innan skólans sem utan sem hefur verið mikil gæfa. Foreldrar barnanna í skólanum hafa einnig verið mikill auður og stuðningur í uppbyggingu skólastarfsins.
Ég tel að hagsmunir okkar fari saman, starfsfólks skólanna, foreldra, barna og samfélagsins alls. Það er stundum látið hljóma í umræðunni að svo sé ekki en ég er því alveg ósammála. Gott skólasamfélag er alltaf styrkur fyrir okkur öll.
Í skólanum er stór faghópur sem vinnur í þverfaglegum teymum þar sem heildin verður sterkari en hver einstaklingur. Við höfum verið lánsöm með þennan hóp sem hefur verið sterk heild, bæði í leik- og grunnskólastarfi. Það er ótrúlega merkilegt að taka þátt í slíku uppbyggingarstarfi og sjá það sem einu sinni voru falleg orð á blaði verða að veruleika og raungerast í lífi barna og fjölskyldna.“

Svör þeirra og lífsviðhorf eru svo tær
„Raddir barnanna hafa alltaf fengið að hljóma í Krikaskóla og ég hef stundum sagt ef þú ert í vafa spurðu þá börnin. Svör þeirra og lífsviðhorf eru svo tær og samtöl við þau eru alltaf gagnleg. Ekki aðeins til að brosa að heldur ekki síður til að hlusta vel og læra af þeim,“ segir Þrúður brosandi er við kveðjumst.

Mosfellingurinn 30. janúar 2020
ruth@mosfellingur.is

 

Kolvetnin hafa átt undir högg að sækja undanfarið. Það hefur verið sótt að þeim úr ýmsum áttum og mataræði á borð við Primal, Paleo og Ketó hafa farið sigurför um heimsbyggðina. Ég stökk á Primal-vagninn á sínum tíma. Mér leið ágætlega á því, þannig séð, en vantaði samt einhverja orku yfir daginn. Ég daðraði við Paleo-mataræðið en komst aldrei almennilega inn í það. Kannski af því að mér líður einfaldlega best þegar ég fæ kolvetnin mín.

Ég hef undanfarið verið að stúdera bæði langlífismataræði og keppnismataræði. Langlífismataræðið byggir á mörgum rannsóknum úr ýmsum geirum. Þær sýna að þau samfélög þar sem fólk lifir lengst – og heldur heilsunni lengi – eiga það sameiginlegt að fólk borðar mikið plöntufæði. Kolvetni fyrst og fremst. Úr nærumhverfi yfirleitt. Það sem hægt er að rækta á staðnum. Þeir langlífu borða yfirleitt ekki mikið af dýraafurðum, fá mest af próteinum sínum úr jurtaríkinu og fituna sömuleiðis. Ólívuolíu til dæmis.

Ef margar rannsóknir á langlífi og góðri heilsu sýna að kolvetni úr grænmeti, ávöxtum og öðrum plöntum hafi jákvæð áhrif á langtíma heilsu okkar, er þá ekki ástæða til að staldra aðeins við og velta fyrir sér hvort ekki sé ástæða til þess að sýna kolvetnunum virðingu og vinsemd og gefa þeim góðan sess í daglegu mataræði okkar? Við hjónin erum þessa dagana á kafi í Spartan Race þjálfaranámskeiði – það snýst um allt sem kemur að undirbúningi og þátttöku í þessum dásamlegu utanvegarhindrunarhlaupum. Næring er þar mikilvægur hluti.

Á námskeiðinu er útskýrt vel af hverju íþróttamenn verða að fá nóg af góðum kolvetnum til þess að komast í gegnum erfiðar keppnir á borð við Spartan Race. Prótein og fita eru ekki nóg. Sem sagt, kolvetnin eru okkur nauðsynleg bæði sem orka fyrir mikla hreyfingu og sem lykill að langlífi og góðri heilsu. Þau lengi lifi!

Heilsumolar Gaua
Mosfellingur 30. janúar 2020

Sigurbjörn Grétar Eggertsson ráðgjafi og formaður Blaksambandsins segir mörg verkefni fram undan til að efla íþróttina.

Blaksamband Íslands var stofnað árið 1972 og á næsta áratug þróaðist blakið umtalsvert nær þeirri mynd sem við þekkjum í dag. Í kjölfar stofnunar sambandsins var landslið sett á laggirnar og voru fyrstu landsleikirnir spilaðir árið 1974, við Norðmenn.
Mosfellingurinn Sigurbjörn Grétar Eggertsson tók við formennsku Blaksambandsins sl. vor. Hann ásamt fjölda kraftmikilla einstaklinga eru að kortleggja stöðuna til að sinna þeim fjölda verkefna sem fram undan eru til að efla íþróttina og ná sem bestum árangri.

Sigurbjörn Grétar eða Grétar eins og hann er ávallt kallaður er fæddur í Reykjavík 19. september 1967. Foreldrar hans eru þau Sigurlaug Þorleifsdóttir sjúkraliði og Eggert Karlsson bifvélavirki.
Grétar á tvö systkini, Þorleif Karl f.1965 og Sesselju Kristínu f.1968.

Fljótur að aðlagast nýjum heimkynnum
„Fyrstu árin bjó ég á Eyrarbakka en fjölskylda mín fluttist síðan á Hjallholt á Vatnsnesi þar sem foreldar mínir tóku við búi afa míns. Ég fór í heimavist í Laugarbakkaskóla í Miðfirði og hugsa með hlýjum hug til þeirra ára.
Þegar ég var 10 ára fluttum við inn á Hvammstanga og ég var töluvert fljótur að aðlagast nýjum heimkynnum. Ég gekk í grunnskólann og uppáhaldsfögin mín voru íslenska, tungumál og saga. Ég var mikið í íþróttum og æfði margar íþróttagreinar, fótbolta, körfubolta, frjálsar íþróttir og hlaup. Ég var líka í leikhússtarfinu svo það var alltaf nóg að gera.
13 ára var ég farinn að taka að mér þjálfun yngri barna í fótbolta og svo starfaði ég í málningarvinnu hjá Erni Guðjónssyni.“

Hafði aldrei farið til útlanda
Grétar var 15 ára þegar hann var valinn af Lionshreyfingunni á Íslandi til að fara utan í mánuð á þeirra vegum. Hann átti að búa með 90 öðrum unglingum frá 30 löndum í tvær vikur og vera síðan hjá fjölskyldu eftir það. Hann gat valið úr mörgum löndum og valdi Ítalíu.
„Sveitastrákurinn ég hafði aldrei farið til útlanda og hvað þá í flugvél svo það reyndi á að fara einn. Þessi ferð mótaði mig mikið og var gott veganesti út í lífið. Ég kynntist ungmennum frá ólíkum menningarheimum og fékk innsýn í þeirra líf sem var gaman.“

Langaði að prófa eitthvað nýtt
Árið 1983 hóf Grétar nám við Menntaskólann á Egilsstöðum en skólafélagar hans héldu í aðrar áttir. „Ég valdi þennan skóla því mig langaði að prófa eitthvað nýtt, ég hafði til dæmis aldrei komið til Egilsstaða. Tíminn á heimavistinni var mjög skemmtilegur, ég tók þátt í flestum liðum í íþróttum, uppsetningum á leikritum og var um tíma formaður nemendafélagsins. Samhliða náminu starfaði ég á Vonarlandi, þjónustumiðstöð fyrir þroskahamlaða.
Eftir tveggja ára dvöl fyrir austan fór ég að æfa knattspyrnu með Hetti.“

Gefandi að vera innan um börnin
„Ein jólin þegar ég kom heim í frí þá var ég svo heppinn að fá vinnu á leikskólanum. Það þótti alveg nýtt að karlmaður tæki að sér starf þar en það var mjög gefandi að vera innan um börnin.
Eftir útskrift úr ME hélt ég á heimaslóðir og fór að vinna aftur við að mála ásamt því að vera í boltanum. Ég fékk síðan símtal þar sem mér var boðin íþróttakennarastaða í Laugarbakkaskóla sem ég þáði. Þaðan fór ég á Skagaströnd og kenndi þar fjóra daga í viku sem þýddi að þá voru langar helgar fram undan. Við félagarnir vorum því duglegir að fara til Reykjavíkur til að skemmta okkur. Í einni slíkri ferð hitti ég Guðrúnu Elvu Sveinsdóttur hárgreiðslumeistara. Guðrún er frá Egilsstöðum og við vissum hvort af öðru þar. Við eigum saman tvær dætur, Thelmu Dögg f.1997 og Daníelu f. 2002.“

Fluttu til Egilsstaða
„Ég flutti suður og hóf störf hjá Lækjarási, dagvistun fyrir þroskahamlaða. Síðan fór ég yfir til Hrafnistu og fór að huga að öldruðum ásamt því að þjálfa yngri flokka í knattspyrnu. Ég hef lært mikið á því að vinna með börnum, þroskahömluðum og öldruðum.
Árið 1993 fengum við Guðrún boð um að flytjast til Egilsstaða sem við þáðum. Ég fór að spila með Hetti og Guðrún sinnti hárgreiðslustörfunum. Við fluttum svo aftur suður og keyptum okkur íbúð í Árbænum og síðar í Grafarvogi. Ég starfaði við sölu og þjónustu hjá Málningu, Harðviðarvali og TVG Zimsen en frá árinu 2000 hef ég starfað sem ráðgjafi hjá Motus.
Ég skellti mér í fjarnám í viðskiptafræði og lauk því námi árið 2005 frá Háskólanum á Akureyri.“

Heppinn að fá að taka þátt í þessu
„Við fjölskyldan fluttum í Mosfellsbæ árið 2002 og hér líkar okkur vel að vera. Guðrún fór að taka þátt í blakinu hjá Aftureldingu og Thelma dóttir okkar líka. Ég hélt mig við fótboltann og spilaði með Umfus í dágóðan tíma.
Fljótlega fór ég svo að sinna yngri flokka starfinu í blakdeildinni. Þá var búið að ákveða að setja á fót meistaraflokk kvenna til að keppa í efstu deild. Ég var svo heppinn að fá að taka þátt í þessu verkefni ásamt fleirum.
Ég var í stjórn meistaraflokksins í um fimm ár og þetta var áhugaverður og krefjandi tími. Blakið var á þessum tíma að ná góðum árangri og hefur verið ein af sterkum stoðum Aftureldingar. Í gegnum árin hafa margir góðir einstaklingar unnið frábært starf í deildinni en það er óhætt að segja að Guðrún Kristín formaður deildarinnar hafi borið hitann og þungann af þessu frá upphafi og gert það með glæsibrag.“

Við eigum eftir að gera svo margt
Grétar ákvað að hætta í stjórn blakdeildar Aftureldingar vorið 2018 en um haustið var haft samband við hann og hann spurður að því hvort hann væri tilbúinn til að bjóða sig fram til formanns Blaksambands Íslands. Hann tók sér góðan umhugsunarfrest, sló til og var kosinn formaður á ársþingi BLÍ þann 30. mars 2019 til tveggja ára.
„Það eru mörg verkefni og áskoranir fram undan því blakið á svo mikið inni en það er einmitt meginástæða þess að ég tók þetta starf að mér. Við höfum verið að kortleggja núverandi stöðu og eigum eftir að gera margt til að efla íþróttina, keppnis­lega, útbreiðslulega og ekki síst kynna hana mun betur fyrir fólki.
Í hreyfingunni er fjöldi kraftmikilla einstaklinga sem eru tilbúnir að lyfta blakinu hærra og ná meiri árangri svo það eru bara spennandi tímar fram undan,“ segir Grétar brosandi er við kveðjumst.

Mosfellingurinn 9. janúar 2020
ruth@mosfellingur.is

Líkamsræktarstöðin World Class í Mosfellsbæ mun taka í notkun nýja 940 m2 viðbyggingu á laugardaginn. Líkamsræktarstöðin, sem fyrst var opnuð í Lágafellslaug í desember 2007, mun því stækka um helming.

World Class mun bjóða upp á stærri tækjasal, infrared heitan sal, hjólasal með ic7 hjólum, fjölnota sal, tvo nýja búningsklefa, infrared gufu, þurrgufu og auðvitað aðgang að Lágafellslaug. Mosfellsbær og World Class undirrituðu samning vegna stækkunar á íþrótta- og líkamsræktaraðstöðu í Lágafelli sumarið 2017. Nánar verður fjallað um endurbætta stöð World Class í næsta blaði.

Ég er búinn að lesa þrjá pistla um nýja árið, skrifaða af þekktum pennum Fréttablaðsins og Moggans. Allir pistlarnir snúast um þá algengu hjarðhegðun okkar Íslendinga að rífa sig í gang eftir allsnægtadesember þegar lífið snýst um að njóta og leyfa sér allar mögulegar og ómögulegar freistingar, sérstaklega þær sem hafa eitthvað með mat og drykk að gera.

Einn pistlahöfundurinn, ekki sá léttasti en skemmtilega kaldhæðinn og launfyndinn penni, gerir grín að veganúar og um leið þeirri staðreynd að flestir gefast upp á matar- og hreyfingarátaki áður en janúar er liðinni. Annar pistlahöfundur segist vera hætt að reyna að nota byrjun nýs árs í að skafa af sér þau fimm kíló sem hún bætir alltaf á sig í desember. Ætlar núna að fara sátt og sæl inn í nýja árið, fimm kílóum þyngri. Sá þriðji segir að allt snúist alltaf um mat á Íslandi, að svoleiðis þurfi það ekki að vera, en hann ætli samt ekki að standast freistingar eins og feitar kótilettur þegar þær bjóðast honum.

Ég held að þessir pistlar hafi átt að vera hvetjandi og kannski eru þeir það fyrir einhverja. Ég les úr þeim uppgjafarskilaboð. Hættið að reyna. Hættið að reyna að lifa heilbrigðu og lífi. Hættið að reyna að breyta og bæta. Gefist upp fyrir öllum freistinginum og gefið skít í afleiðingarnar. Leyfið ykkur að þyngjast ár eftir ár, leyfið ykkur að verða oftar veik og viðkvæmari fyrir sjúkdómum, leyfið ykkur að vera þreytt og hætta að geta hluti, leyfið ykkur allt sem ykkur langar í.

Ég er hinsvegar sammála pistlahöfundum um að brjálæðisátak í janúar (og svo aftur eftir sumarsukkið í september) skilar sjaldnast langtímaárangri. Hvað þá, hver er leiðin? Hún er einföld, borðaðu hollt og gott – ekki of mikið – allt árið. Hættu að borða óhollt sama hvaða mánuður er. Málið leyst.

Heilsumolar Gaua
Mosfellingur 9. janúar 2020

Anna Sigurðardóttir sálfræðingur hjá Heilsuborg segist hafa fengið tækifæri til að endurskoða gildi sín og lífsviðhorf eftir barnsmissi.

Anna er þekkt fyrir að vera orku­­mikil, jákvæð og bros­mild og ekki vantar upp á húm­orinn. Í maímánuði árið 2013 tók líf hennar u-beygju er hún fæddi andvana dóttur. Krufning leiddi í ljós að hún hefði látist innan við sólarhring fyrir fæðingu. Í einlægu viðtali við Ruth Örnólfs­dóttur ræðir hún um æskuárin, líkamræktina, dansinn, starf sitt og hvernig hún tekst á við sorgina.

Anna er fædd í Keflavík 22. september 1973. Foreldrar hennar eru þau Hjördís Ólafsdóttir leikskólakennari og Sigurður Einar Björn Karlsson málarameistari.
Anna á tvo bræður, Karl f. 1967 og Gunnar f. 1971.

Lærði fljótt að leika mér utandyra
„Ég ólst upp í Búðardal fyrstu tíu árin og á einungis frábærar minningar þaðan. Ég gekk í Grunnskóla Búðardals og eignaðist þar góða vini. Að alast upp í litlu samfélagi í nálægð við náttúruna var gott og nærandi og ég lærði fljótt að leika mér utandyra. Faðir minn var duglegur að kenna mér á dýralífið og móðir mín kenndi mér nöfnin á blómunum.
Við fjölskyldan höfum alltaf verið hreyfiglöð og vorum mjög dugleg að ferðast. Þegar ég var 7 ára þá fórum við í viku gönguferð um Hornstrandir sem var mjög gaman.“

Dönsuðum á göngum skólans
„Við fjölskyldan fluttum í Garðabæinn og áttum þar góð ár. Ég gekk í Flata- og Garðaskóla og mér leið vel í skólanum. Ég átti fáa en góða vini enda var ég mjög upptekin á þessum tíma við að sinna dansæfingum.
Maður var alltaf dansandi á þessum árum og mjög oft tókum við skólasysturnar okkur til og dönsuðum á göngum skólans sem okkur fannst nú ekkert leiðinlegt,“ segir Anna og hlær.

Margir Íslandsmeistaratitlar
Anna var einungis sextán ára þegar hún byrjaði að starfa sem þolfimikennari og tvítug sem einkaþjálfari. Hún hefur keppt í freestyle og suður-amerískum dönsum víða um heim og náði mjög góðum árangri á heimsmælikvarða. Hún hefur einnig unnið marga Íslandsmeistaratitla í dansi, þolfimi og fitness.
Anna var líka í ýmsum danshópum hér á landi og sýndi m.a. á Broadway, í Hollywood, Casablanca, Tunglinu og stærri uppfærslum á Hótel Íslandi. Einnig kom hún reglulega fram í þættinum Á tali hjá Hemma Gunn.
18 ára flutti hún til London ásamt dansfélaga sínum og bjó þar í tæpt ár. Þar stunduðu þau nám ásamt því að taka þátt í danskeppnum. Frá London fóru þau til Hollands.
„Ég reyndi að fara í framhaldsnám samhliða flakki mínu um heiminn en ég fann fljótt út að það gekk ekki upp. Dansinn tók of mikinn tíma, kostaði líka mikið og maður þurfti oft að dvelja langdvölum erlendis.“

Fékk kvörtun yfir hressleika
Anna flutti til Svíþjóðar árið 1997 og starfaði í þrjú ár á líkamsræktarstöð. Hún tók einkaþjálfararéttindi og starfaði síðan eitt sumar í Þýskalandi. Eftir að hún flutti heim aftur tók hún að sér stöðu framkvæmdastjóra líkamsræktarstöðvar.
Hún minnist þess að í einum morgunleikfimitímanum fékk hún kvörtun yfir því hversu hress hún væri svona að morgni og gat hún ekki annað en brosað yfir því en Anna og systkini hennar eru þekkt fyrir mikla orku, jákvæðni og húmor.

Vildi ekki óþroskaðan dreng
Anna kynntist eiginmanni sínum, Elíasi Víðissyni framkvæmdastjóra og eiganda Múr og mál og Stoð pallaleigu, þegar hún var 29 ára. Þau eiga fimm börn, Elías Karl 15 ára, Óðinn 12 ára, Mána 10 ára, Mörtu Marín fædda andvana 2013 og Bjart 5 ára.
„Við hjónin kynntumst í gegnum Erlu systur Elíasar en við unnum saman. Erla sagðist vita um góðan mann handa mér en þegar ég frétti að hann væri þremur árum yngri þá leist mér ekkert á blikuna, vildi sko ekki vera með einhverjum óþroskuðum dreng,“ segir Anna og skellir upp úr.
„Ég samþykkti að hitta hann og sé ekki eftir því, ég kolféll fyrir þessum glaðværa og umhyggjusama orkubolta.“

Lifum enn á minningunum
„Fyrstu fimm árin okkar saman var nóg að gera, ég fór í sálfræðinám, við eignuðumst þrjú börn, giftum okkur og byggðum okkur einbýlishús. Það hefur aldrei verið lognmolla í kringum okkur svo manni leiðist aldrei þótt það hafi stundum tekið á að hafa svona mikið fyrir stafni.
Við fluttum í Mosfellsbæ 2007 og gætum ekki hugsað okkur betri stað til að búa á. Árið 2010 fluttum við til Danmerkur og bjuggum þar í eitt ár þar sem ég fór í nám í klínískri sálfræði. Elli minn var heimavinnandi húsfaðir á meðan og stóð sig vel, það var loksins allt í röð og reglu á heimilinu. Þetta ár var yndislegt í alla staði og við lifum enn á minningunum. Eftir að heim var komið fór ég í starfsnám á Reykjalundi sem var mjög lærdómsríkt.“

Ýmsir þættir voru ekki athugaðir
„Árið 2013 hóf ég störf á sálfræðistofu í Skeifunni. Ég var ófrísk á þessum tíma og við fjölskyldan biðum spennt eftir nýja fjölskyldumeðlimnum sem átti að fæðast þetta sama ár en von var á lítilli stúlku.
Í fæðingunni eða eftir 42 vikna meðgöngu kom í ljós að dóttir okkar var andvana. Þetta var mikið reiðarslag þar sem ég hafði oft beðið um ítarlegri athugun á meðgöngunni því ég var farin að léttast í lok hennar og eins voru ýmsir aðrir þættir ekki athugaðir.
Í krufningu kom í ljós að hún hefði látist 12-24 klukkustundum fyrir fæðinguna vegna vanstarfsemi fylgjunnar, en dóttir okkar var alveg heilbrigð.
Við kærðum ljósmóðurina til Landlæknis sem fékk áminningu um vanrækslu í starfi. Einnig voru nokkrir starfsferlar skerptir er varða umsjón með konum eldri en 40 ára.“

Náðum illa að stilla strengi okkar
„Þegar við vorum að reyna að vinna úr sorginni vegna dóttur okkar varð ég ólétt og var það mikið lán. Við hjónin vorum búin að eiga erfitt tímabil, náðum illa að stilla strengi okkar saman enda upplifðum við sorgina á gjörólíkan hátt. Sem betur fer fengum við aðstoð og gátum unnið vel úr því sem er ekki sjálfgefið því meirihluti para sem missa barn slíta samvistum.
Móðurhlutverkið er eitthvað sem mér hefur fundist svo verðmætt. Það er ekki sjálfgefið að eignast börn og því lít ég alltaf á okkur sem múltí milljónera að eiga fimm börn. Móðurhlutverkið er eitt fallegasta og besta hlutverk sem ég hef tekið að mér en jafnframt það erfiðasta. Það er krefjandi en um leið svo gefandi og gott.“

Leikur sér með ímyndunaraflið
Ég spyr Önnu út í sorgina. „Ég er ekki hrædd við sorgina, hún er fyrir mér ást og söknuður til þeirra sem ég elska eins og dóttur minnar og föður. Ég hugsa um sorgina eins og gest sem kemur í heimsókn. Ég finn á líkama mínum þegar hún kemur því ég verð orkulaus, döpur og á erfitt með samskipti en ég tek á móti henni með væntumþykju og kærleika.
Til að lifa betur með sorginni hef ég leikið mér með ímyndunaraflið. Ég hef ákveðið að ýmislegt í náttúrunni eins og vindurinn og sólargeislar séu kossar og kveðja frá dóttur minni. Ég hef fundið sterkt fyrir því að þegar sólin skín á mig þá ímynda ég mér að elskuleg dóttir mín sé að faðma mig eins og ungbörn gera, alveg upp við hálsakotið og ég get fundið hlýjuna. Svona stundir láta mér líða vel, þetta er mín leið til að halda áfram með lífið.“

Fleiri áföll dundu yfir
Síðustu sex ár hafa verið fjölskyldunni ansi erfið en fleiri áföll hafa dunið yfir. Faðir Önnu greindist með MND sjúkdóminn daginn fyrir jarðarför Mörtu Marínar. Hann lést árið 2015.
Annað skelfilegt slys varð innan fjölskyldunnar er ungur maður lést 2016 og svo greindist móðir Önnu með mergæxli árið 2017 og hefur tíminn síðan þá verið henni ansi erfiður en hún er þó á uppleið. Önnur erfið áföll hafa komið upp sem einnig hafa tekið sinn toll.
„Við höfum verið ótrúlega heppin með stuðningsnet,“ segir Anna. „Við höfum fengið mikla aðstoð frá fjölskyldum okkar, vinum, nágrönnum og skólaumhverfinu. Það er verðmætt að fá svona hjálp þegar maður missir alla getu til að sinna sér og öðrum eins og þegar dóttir okkar lést, fyrir það erum við óendanleg þakklát.“

Naut þess að miðla góðum ráðum
„Ég skellti mér í sérfræðinám í hugrænni atferlismeðferð sem var tveggja ára nám með starfi. Ég var með mikið af fyrirlestrum fyrir ýmsa aldurshópa og um ýmis málefni. Ég naut mín í vinnunni við að miðla góðum ráðum um vellíðan fólks og fór því hægt og rólega að vinna meira við það, sem gaf mér mikið.
Ég starfa nú sem sálfræðingur og hóptímaþjálfari hjá Heilsuborg en svo hef ég einnig verið að taka að mér heilsuferðir til Ungverjalands. Þar fer ég með hóp kvenna í vikuferð á heilsuhótel þar sem fram fer dagleg dagskrá.“

Hægara sagt en gert að vera heima
Árið 2017 lenti Anna á vegg, eins og sagt er, en hún var hætt að geta gengið vegna verkja. Hún var búin að finna fyrir streitueinkennum í þó nokkurn tíma en hafði hunsað þau.
Veikindi hennar stafa af áfallastreitu og krónískum verkjum en í ljós komu útbunganir í mjóbaki og hálsliðum sem valda taugaverkjum í útlimum. Hún ákvað að minnka starfshlutfall sitt niður í 50% en það var hægara sagt en gert. Þá fór hugur hennar á fullt og hún átti erfitt með að vera heima og hvílast. Það tók hana hálft ár að venjast nýjum aðstæðum en til þess notaði hún ýmsar leiðir.

Nýr dagur ber með sér nýja von
„Þegar ég horfi til baka yfir ævina þótt ég sé ekki háöldruð þá sé ég að ég hef verið virkilega heppin í lífinu. Ég hef verið lánsöm með heilsu mína, fjölskylduna, engin alvarleg áföll eða sjúkdómar og fyrir það get ég verið þakklát. Að fá að mæta erfiðum áföllum svona seint á ævinni þegar maður er kominn með meiri þroska til að takast á við krefjandi verkefni er lán í sjálfu sér.
Ég er nú í fullu starfi við að hlúa að líkamlegri og andlegri heilsu minni ásamt því að sinna heimili og börnum. Sú uppbygging heldur að sjálfsögðu áfram út ævina. Í gegnum veikindi mín og við að minnka vinnuna hef ég einnig fengið tækifæri til að endurskoða gildi mín og lífsviðhorf. Ég hef alltaf átt auðvelt með að vera jákvæð og bjartsýn og það hjálpar til í svona ferli. Ég hef alltaf notað hreyfingu til að vinna með líðan mína en nú þarf ég að draga úr henni og auka uppbyggingu á andlegu hliðinni.
Ég er búin að sættast við stöðu mína því ég finn að bataferlið er að virka þótt það sé á hraða snigilsins. Ég hef lært það af foreldrum mínum að mæta því sem upp á kemur í lífinu sem verkefni sem þurfi að takast á við og það hjálpar mér að hugsa þannig. Móðir mín kenndi mér að taka einn dag í einu og gera sitt besta miðað við aðstæður. Nýr dagur ber svo með sér nýja von.
Það sem hefur líka hjálpað mikið í gegnum þessi erfiðu verkefni síðastliðin ár eru börnin okkar, þau hjálpa okkur að vera þakklát með hversdagslega hluti í gegnum barnslega gleði þeirra í einfaldleikanum. Við erum lánsöm með drengina okkar, þeir eru hjálpsamir, umhyggjusamir og hafa verið ótrúlega duglegir í gegnum þessi síðustu ár þótt mikið hafi verið á þá lagt.“

Ætlar að njóta jólanna
„Í fyrsta sinn í sex ár hlakka ég til jólanna. Áður en við misstum dóttur okkar átti ég svo auðvelt með að gleðjast yfir jólunum og öllu sem þeim fylgdi. En síðustu ár hafa jólin verið erfiður tími þar sem söknuðurinn hefur tekið yfir. En maður lærir að lifa með þessari erfiðu reynslu, sýna sér skilning og þetta tekur allt sinn tíma.
Mér þætti vænt um að fá að nota tækifærið og óska öllum Mosfellingum gleðilegra jóla og farsældar á komandi ári.“

Mosfellingurinn 19. desember 2019
ruth@mosfellingur.is