„Ef einhver hefði sagt mér vorið 2013 að eftir fjögur ár myndi ég hlaupa alla 7 tindana í Tindahlaupi Mosfellsbæjar og verða Tindahöfðingi þá hefði ég hlegið upp í opið geðið á viðkomandi. Maður á aldrei að segja aldrei,“ segir Óskar Þór Þráinsson starfsmaður á bæjarskrifstofum Mosfellsbæjar.

Það erfiðasta sem ég hef gert
Hann byrjaði að skokka 17. júní árið 2013 og gat varla hlaupið að milli ljósastaura, eins og hann orðar það sjálfur.
„Tveimur mánuðum seinna fór ég mitt fyrsta 10 km hlaup í Reykjavíkurmara­þoninu. Með viljann að vopni fór ég ári síðar í hálfmaraþon og var það það erfiðasta sem ég hef gert.
Á þessum tíma var ég óviss um hvað ég ætti að taka mér fyrir hendur næst. Þetta sumar hafði ég tekið þátt í mínu fyrsta utanvegahlaupi, hálfu Barðsneshlaupi (13 km) á Austfjörðum, sem ég hafði varla ráðið við.

Er þetta eitthvað fyrir mig?
Konan mín sá þá auglýsingu fyrir Tindahlaupið í Mosó og spurði mig hvort þetta væri ekki eitthvað fyrir mig. Ég var alls ekki viss. Ég vissi vel af þessu hlaupi en hafði miklað fyrir mér að vera að hlaupa upp á fjall, sérstaklega eftir hrakfarirnar fyrir austan.“
Að áeggjan konunnar ákvað Óskar þó að láta slag standa og prófa að taka þátt. „Ég las meðal annars um Tindahöfðingjanafnbótina og gat ekki ímyndað mér hvernig nokkur maður gæti hlaupið 37 km yfir 7 tinda í einu lagi.“

Hlaupabakterían tekur sér bólfestu
„Ég fór minn fyrsta tind 30. ágúst 2014 í 10° hita og léttri þoku á Úlfarsfellinu. Ég hljóp yfir forarmýrarnar í átt að Hafravatni og kom í mark drullugur upp yfir haus fullur af óstjórnlegri gleði yfir magnaðri upplifun. Þrátt fyrir takmarkað útsýni var upplifunin alveg mögnuð.
Það var þetta haust sem hlaupabakterían tók sér varanlega bólfestu í mér. Ég tók þátt í fleiri hlaupaviðburðum á götum og utanvega og hljóp síðan mitt fyrsta heila maraþon í RM 2015. Það var það erfiðasta sem ég hafði gert. Ég gat því eðlilega ekki stillt mig um að skrá mig í þrjá tinda í Tindahlaupinu í kjölfarið.“

Í sigurvímu með þrjá tinda og maraþon
„Tindarnir þrír 2015 voru bókstaflega æði. Það var snilldar utanvega-fjallgönguhlaup í brjálaðri sumarblíðu. Útsýnið var æðislegt, ég átti mun auðveldara með að komast upp á Úlfarsfellið og það var hæfilega krefjandi að koma sér upp á síðari tindana tvo.
Í sigurvímu með þrjá tinda og maraþon á bakinu ákvað ég strax að setja markið hátt og stefna á 5 tinda að ári. Ég vissi að það myndi krefjast enn meiri þjálfunar. Ég fór því að fara reglulega í gönguferðir á fellin í Mosó og önnur fjöll. Sumarið 2016 fór ég í tvöfalda Vesturgötu, 46 km fjallahlaup á Vestfjörðum, sem reyndist mér næstum ofviða. Ég kom mér á strik aftur um sumarið, hljóp yfir Fimmvörðuháls með Náttúruhlaupum og kom mér í stand.“

Stóra áskorunin
„Tindana fimm hljóp ég 27. ágúst 2016 í skýjuðu en annars ágætu veðri. Ég var svo heppinn að hafa frábæran hlaupafélaga meginþorra leiðarinnar, hana Höllu Karen, driffjöður Mosóskokks. Ég verð að viðurkenna að brekkan upp á fyrsta hluta Grímannsfells reyndist mög líkamlega og andlega krefjandi. Ég rúllaði í mark fyrir rest í sigurvímu.
Á þessum tímapunkti sá ég fyrir mér að ekkert annað í stöðunni en að leggja enn meira á mig og fara alla helv… 7 tindana að ári. Ég fór því inn í haustið og veturinn af enn meiri krafti bæði í hlaupum og fjallgöngum. Vorið 2016 kom félagi með þá hugmynd að reyna við Landvættina.
Vorið og sumarið helgaðist því af mörgum fjölbreyttum æfingum og miklum áskorunum. Ég fór í Scaffell Pike fjallamaraþon í Englandi, 44 km maraþon með 1.800 m hækkun og komst það við illan leik á hugarfarinu einu saman. Það var það erfiðasta sem ég hafði gert til þessa. Síðan synti ég Urriðavatnssundið og fór í Jökulsárhlaupið í ágúst sem voru hluti af Landvættinum. Tveimur vikur seinna var komið að stóru áskoruninni, heilum 7 tindum í Mosó.“

Hvað er ég að spá?
„Að morgni dags 26. ágúst 2017 leit þetta ekki vel út. Veðrið var með allra versta móti. Hífandi rok og rigning. Það kom hins vegar aldrei til greina að hætta við. Ég var vel undirbúinn líkamlega og í góðum vind- og vatnsþéttum búnaði en það er ekki hægt að undirbúa sig undir svona slagviðri.
Á sama tíma og veislutjöld og sölubásar voru að fjúka til á bæjarhátíðinni í Mosó var ég búinn að vera að í þrjá klukkutíma með 20 km að baki að berjast upp að tindi Grímannsfells í svo miklu slagviðri >20m/s að ég gat varla haldið augunum opnum. Ég var hættur að finna fyrir fingrunum af kulda og bleytu. Ég spurði mig hvað ég væri eiginlega að spá.
Það er á svona stundum sem maður kemst að því hvers maður er megnugur. Fyrst setti ég mér markmið að komast upp á topp. Það tókst og á niðurleiðinni frá Grímannsfelli fór mér að líða betur þrátt fyrir að villast örlítið. Ég barðist áfram á þrjóskunni einni saman og komst að lokum í mark um fimm og hálfum tíma seinna.“

Fallegasti verðlaunagripurinn
„Það er erfitt að lýsa tilfinningunni að klára ekki bara eitt erfiðasta hlaup í einum erfiðustu aðstæðum sem ég hef tekið þátt í heldur að klára fjögurra ára vegferð. Að vera orðinn Tindahöfðingi. Ólýsanlegt. Ég verð líka að segja að verðlaunagripurinn er fallegasti gripur sem ég hef fengið fyrir hlaupaafrek mín.
Ég lít á áskorunina um að prófa utanvegahlaup sem einn af þeim hornsteinum sem hafa breytt lífi mínu. Utanvegahlaup eru mitt helsta og besta áhugamál. Með því sameina ég útivistar- og gönguástríðuna við hlaupabakteríuna. Ég stunda nú bæði hlaup reglulega og reyni að fara svo gott sem vikulega í stuttar göngur upp á bæjarfellin í Mosó. Síðasta vetur kláraði ég síðan að vinna mér inn nafnbótina Landvættur og set nú stefnuna á að hlaupa Laugaveginn næsta sumar.“

Aldrei að segja aldrei
„Ég hef lært það á þessum tíma að allt er hægt ef viljinn er fyrir hendi og ef maður setur sér raunhæf markmið, með nægan tíma til undirbúnings, er bókstaflega allt hægt. Ég er ekkert ofurmenni. Ég fór ég frá því að vera sófakartafla yfir í að gera hluti sem mér fundust áður ofurmannlegir.
Hlaup og sérstaklega utanvegahlaup snúast ekki bara um æfingar og undirbúning heldur um hugarfar. Vilji til þess að skora á sjálfan sig og trú á sjálfum sér. Maður á aldrei að segja aldrei.“

——

Tindahlaup Mosfellsbæjar er krefjandi og skemmtilegt utanvegahlaup sem haldið er í Mosfellsbæ síðustu helgina í ágúst ár hvert í tengslum við bæjarhátíðina Í túninu heima.
Boðið er upp á fjórar vegalengdir: 1 tindur (12 km), 3 tindar (19km), 5 tindar (35km) og 7 tindar (37 km).

Framkvæmdir eru nú hafnar við Bjarkarholt 8-20 sem kallað hefur verið kaupfélagsreiturinn.
Vinna við niðurrif sjoppu og gamla kaupfélagsins er hafin og skipulagsnefnd og bæjarstjórn hafa samþykkt byggingaráformin og byggingarleyfisumsókn er nú í yfirferð hjá embætti byggingarfulltrúa.
Miðað er við að á reitnum rísi fjögur fjölbýlishús á þrem til fimm hæðum. Gert er ráð fyrir allt að 65 íbúðum fyrir 50 ára og eldri og verslunarrými á götuhæð einnar byggingarinnar
Arkitektar húsanna eru ASK arkitektar og Landhönnun og við hönnun er stuðlað að grænni ásýnd umhverfisins. Þannig verða flest bílastæði í bílageymslu og gert er ráð fyrir að hægt verði að hlaða rafmagni á bíla á svæðinu. Þá er gert ráð fyrir að lágmarki tveimur stæðum fyrir reiðhjól á hverja íbúð.

Meistaraflokkur karla í knattspyrnu hefur byrjað tímabilið af miklum krafti. Liðið er taplaust á toppi 2. deildarinnar þegar átta leikjum er lokið.
Við tókum Arnar Hallsson þjálfara tali.

Hvernig hefur tímabilið farið af stað?
„Við erum nálægt þeim markmiðum sem við settum okkur, erum efstir og höfum unnið marga leiki. Það hefur kannski komið á óvart að við höfum ekki náð að slíta okkur frá hinum liðunum þrátt fyrir að vera taplausir.“

Er hópurinn að smella saman?
„Ef við horfum fram hjá síðasta leik þá erum við í fínum gír. Menn eru orðnir vanari að spila saman og liðsheildin sterkari. Þetta hefur þróast mjög vel. Við höfum lent undir í 6 leikjum af 8 en alltaf náð að vinna eða jafna. Þetta þurfum við auðvitað að laga en þetta er mikil breyting frá því í fyrra.“

Hvernig er liðið skipað?
„Við erum með 3-4 reynda spilara, restin eru strákar sem eru að stíga sín fyrstu skref í meistaraflokki. Yfirleitt eru 5-6 í byrjunarliðinu uppaldir Mosfellingar.“

Hvernig er framhaldið?
„Við höfum verið að spila góðan sóknarleik og skorað mikið af mörkum. Strákarnir eiga eftir að eflast og styrkjast og seinni helmingurinn af mótinu verður mjög skemmtilegur. Markmiðið er alveg klárt, að fara upp um deild. Liðið hefur sýnt það að það hefur getuna til þess.“

Hvernig hefur umgjörðin og stemningin verið?
„Þetta fór mjög vel af stað en hefur dalað aðeins í kringum HM. Sumarið er tíminn og ég vil hvetja fólk til að taka þátt í gleðinni með okkur, mæta á völlinn og styðja strákana. Þeir eru búnir að leggja hart að sér í marga mánuði og hafa virkilega mikinn metnað fyrir hönd félagsins.“

Þann 16. júní fagnaði Krikaskóli 10 ára afmæli. Nemendur og starfsfólk skólans héldu upp á daginn með dagskrá sem undirbúin var af krökkunum sjálfum.
„Börnin voru sammála um að þau vildu halda dagskrána utandyra með fjölbreyttum stöðvum sem endurspeglar áherslur skólans,“ segir Þrúður Hjelm skólastjóri.
„Það var þann 16. júní 2008 sem fyrstu börnin komu í aðlögun í Krikaskóla sem þá var staðsettur í Helgafellslandi meðan á byggingu skólans stóð í Sunnukrika. Flutt var í varanlegt húsnæði í Krikahverfinu vorið 2010.
Krikaskóli er samþættur leik- og grunnskóli fyrir börn á aldrinum tveggja til níu ára.“

Á fæðingardeildinni þegar eldri bróðirinn byrjaði
Skólaslit og útskriftir elstu barna skólans fór fram þann 25. júní. Patrekur Logi Vignisson var einn þeirra sem útskrifaðist þann dag en hann er einmitt fæddur 16. júní 2008 og er því jafngamall skólanum.
„Eldri sonur minn Hörður Óli byrjaði fyrsta daginn sinn í skólanum þennan dag. Amma hans þurfti að fylgja honum því ég var á fæðingardeildinni. Patti byrjaði svo í Krikaskóla þegar hann hafði aldur til. Við erum með tárin í augunum að kveðja skólann eftir allan þennan tíma.
Við fullyrðum að þetta sé besti skólinn,“ segir María Fjóla Harðardóttir móðir Patta.

Guðrún Helga Skowronski ákvað að læra söðlasmíði svo hún gæti sameinað áhuga sinn á handverki og hestamennsku. Helga eins og hún er ávallt kölluð, lagði oft leið sína á sínum yngri árum í gegnum Mosfellsdalinn á leið í bústað fjölskyldunnar á Þingvöllum. Hún hugsaði oft um hvernig væri að eiga heima í dalnum en óraði ekki fyrir að einn daginn myndi hún setjast þar að en sú varð raunin.
Hún hóf störf á minkabúinu Dalsbúi árið 1999, giftist ábúandanum árið 2001 og ásamt því að sinna börnum og búi sinnir hún starfi sínu sem söðlasmiður og er með aðstöðu heima við.

Guðrún Helga Skowronski er fædd í Reykjavík 12. ágúst 1975. Foreldrar hennar eru þau Þorbjörg Skjaldberg skurðhjúkrunarfræðingur og Henry Val Skowronski tækniteiknari. Helga á fjögur systkini, Pálma f. 1978, Halldóru Maríu f. 1985, Margréti Þorgerði f. 1996 og Ásgeir f. 1997.

Bundu hestana fyrir utan heima
„Við fjölskyldan áttum heima í Ásgarði í Reykjavík rétt hjá Neðri-Fáki. Stundum komu karlar með sixpensara ríðandi og bundu hestana fyrir utan heima. Ég varð alveg sjúk því mig langaði svo á hestbak.
Af einhverri ástæðu beit ég það í mig að allir karlar með sixpensara væru hestamenn þannig að ég gerði í því að setjast við hliðina á þannig mönnum í strætó í von um að þeir myndu bjóða mér á bak en sú varð því miður ekki raunin,“ segir Helga og hlær.

Flutti til Svíþjóðar
„Ég flutti til Svíþjóðar þegar ég var sjö ára og bjó þar í átta ár. Ég kom alltaf til Íslands á sumrin og um helgar var farið upp í bústað fjölskyldunnar á Þingvöllum. Ég man þegar við keyrðum í gegnum Mosfellsdalinn, þá hugsaði ég oft hvernig væri að búa þarna.
Ég gekk í Hvassaleitisskóla, Uddaredsskolan, Hästhagenskolan, Alléskolan í Svíþjóð og fór svo í Menntaskólinn í Hamrahlíð.
Ég var langt komin með námið í MH þegar ég gerði mér grein fyrir því að að hefðbundinn starfsvettvangur væri ekki framtíðin fyrir mig. Ég ákvað að læra söðlasmíði þar sem ég gæti sameinað áhuga minn á handverki og hestamennsku.“

Stjörf af skelfingu með kort í höndunum
Helga fann skóla í London sem henni leist vel á og haustið sem hún varð 19 ára lagði hún land undir fót og flutti til London.
„Þegar ég hugsa til baka þá var þetta hin mesta firra. Þegar ég lenti var ég klyfjuð af farangri og ekki komin með stað til að búa á. Ég man ennþá eftir því að það fyrsta sem blasti við mér þegar ég steig út af lestarstöðinni var útprentað blað með mynd af ungum manni og undir myndinni var texti sem skrifaður var af móður hans þar sem hún auglýsti eftir vitnum að því hver hefði myrt son hennar. Ég man að ég gekk af stað stjörf af skelfingu með kort af London í höndunum og skimaði í kringum mig í leit að leiðinni í skólann.
Ég fékk síðan húsnæði í göngufjarlægð frá skólanum og hóf nám viku seinna.“

Kynntist öðruvísi vinnubrögðum
„Ég blómstraði í London enda var námið hnitmiðað og skemmtilegt. Þarna lærði ég ekki bara handbragðið sjálft heldur líka hvernig hönnunin og uppbyggingin öll væri á bæði aktygjum, beislisbúnaði og mismunandi hnökkum. Auk þess fengum við grunnþekkingu á svokölluðu „saddle fitting“ en það er listin að smíða og stilla hnakk svo að hann smellpassi á ákveðið hross.
Þegar fyrsta árið var liðið þá sendi ég bréf til nokkurra söðlasmiða á Íslandi og sótti um sumarvinnu. Valdimar Tryggvason, eigandi að Söðlasmiðnum í Nethyl réði mig í vinnu það sumarið og kynntist ég þar allt öðruvísi vinnubrögðum en kennd voru í skólanum.“

Búfræðingur og tamningamaður
„Ég útskrifaðist úr Cordwainers College með HND í söðlasmíði og tók svo sveinspróf eftir að ég flutti aftur heim. Ég fór að vinna tímabundið við viðgerðir í versluninni Reiðsporti.
Árið 1998 sótti ég um á tamningabraut á Hólum í Hjaltadal og komst inn. Þar átti ég eitt það skemmtilegasta ár sem ég hef upplifað.
Sumrinu eyddi ég við verknám að Hofi á Höfðaströnd og útskrifaðist svo um haustið sem búfræðingur með frumtamninga próf frá FT.“

Átti ekki von á umsókn frá Íslendingi
„Eftir útskrift fann ég aðstöðu fyrir hrossin mín í hesthúsahverfinu í Mosó og vann hlutastarf við þjálfun hrossa í Varmadal. Ég sá auglýsta stöðu á minkabúinu Dalsbúi í Mosfellsdal og sótti um með semingi. Ásgeir sem þar bjó átti alls ekki von á því að fá umsókn frá Íslendingi, hvað þá einhverri stelpu,“ segir Helga og brosir.
„Ég hóf störf árið 1999 og hef ekkert farið aftur. Við, Þorlákur Ásgeir Pétursson, eða Ásgeir í minkabúinu eins og hann er ávallt kallaður, giftum okkur í Mosfellskirkju 24. maí 2001. Við tóku ár af barneignum og uppeldi. Kristofer Henry f. 1996 átti ég fyrir en svo eigum við saman Pétur Þór f. 2001, Þorbjörgu Gígju f. 2007 og Þorgrím Helga f. 2010. Fyrir átti Ásgeir tvö börn, Sigríði Herdísi og Ólaf Pétur.“

Söðlasmiðurinn í Mosfellsdal
„Þegar við vorum búin að búa í Dalsbúi í einhvern tíma hafði kunningjakona mín samband við mig. Hún var farin að flytja inn hnakka frá Noregi og vantaði söðlasmið til að stoppa í. Þarna hafði ég ekki tekið upp verkfærin mín í langan tíma en ég tók að mér þetta verkefni. Þarna enduruppgötvaði ég gleðina við handverkið og var þetta fyrsta skrefið að því að ég opnaði Söðlasmiðinn í Mosfellsdal.
Fyrirtækið hefur stækkað og þróast smám saman í takt við eftirspurn. Fyrstu árin gerði ég alla vinnu í höndunum en keypti mér svo saumavél fyrir ágóða af hrossasölu.
Fyrir þá sem hafa áhuga á að sjá það sem ég er að gera þá má fylgjast með mér á Facebook.“

Rækta bæði grænmeti og ávexti
„Ásýnd Dalsbúsins hefur breyst mikið og hér eru komin falleg íbúðarhús. Minkabúið og fóðurstöðin hafa verið endurnýjuð og stækkuð, aðstaða er fyrir kindur og hross og Söðlasmiðjan er komin með aðstöðu.
Við erum búin að koma okkur upp gróðurhúsi og erum líka með ræktarlegan garð þar sem við getum ræktað bæði grænmeti og ávexti. Við erum bæði mjög áhugasöm um að geta boðið upp á hreinan og heilbrigðan mat og reynum því að rækta sem mest sjálf.
Við höfum áhyggjur af því hvernig nútíminn fer með jörðina og þá sem á henni búa. Við viljum að sumu leyti leita aftur til fortíðar og að hvert og eitt land sé sjálfu sér nægt með mat fyrir sig og sína í jafnvægi við náttúruna.“

Mosfellingurinn 7. júní 2018
Myndir og texti: Ruth Örnólfs

Lýðheilsuviðurkenning Mosfellsbæjar, Gulrótin, var afhent þriðjudaginn 29. maí. Afhendingin fór fram í Listasalnum á árlegum Heilsudegi Mosfellsbæjar.
Viðurkenningunni er ætlað að hampa einstaklingi, hópi, fyrirtæki eða stofnun fyrir brautryðjendastarf í þágu heilsueflingar og bættrar lýðheilsu íbúa bæjarins.

Óhefðbundin æfingastöð á Engjavegi
Hjónin Guðjón Svansson og Vala Mörk eigendur Kettlebells Iceland hljóta viðurkenninguna í ár en þau reka óhefðbundna æfingastöð á Engjavegi. Í starfi sínu leggja þau áherslu á að fólk byggi upp alhliða styrk, úthald og liðleika á þann hátt að það nýtist vel í daglegu lífi.
Þau þykja hvetjandi, áhugasöm og fagleg og eru flottar fyrirmyndir þegar kemur að heilsusamlegum lífsstíl. Þau stuðla að heilbrigði, bæði líkamlegu og andlegu og segja góða heilsu skipta öllu máli.

Heilsa og hollusta fyrir alla
Heilsudagurinn var tekinn snemma þar sem farið var í morgungöngu með Ferðafélagi Íslands. Um kvöldið fór svo fram málþing undir yfirskriftinni Heilsa og hollusta fyrir alla. Lífskúnstnerarnir Bergþór Pálsson og Albert Eiríksson fóru þar á kostum auk þess sem fulltrúar frá skólum bæjarins héldu erindi. Síðast en ekki síst var Gulrótin afhent. Hér að neðan má sjá Albert og Bergþór ásamt Ólöfu Sívertsen.

Heilsuna. Konuna. Börnin. Fjölskylduna. Ættingjana. Vinina. Kunningjana. Nágrannana. Æfingafélagana. Samstarfsfélagana. Keppinautana. Liðsfélagana. Þjálfarana. Aftureldingu. Fylki. Þrótt. ÍR (í körfu). Sjálfboðaliðana. Landsliðin okkar. Sigurleikinn í Amsterdam. HM í Rússlandi. Miðana á Argentínuleikinn – þú veist hver þú ert, meistari. Lars og Heimi. Fólk sem er opið fyrir hugmyndum og óhefðbundnum leiðum. Náttúruna. Mosfellsbæ. Strandir. Ísland. Ferðalög. Fluginnritun á netinu. Ódýr fargjöld. Booking.com. Frelsi. „Þetta reddast“ genið okkar. Þor og kjark. Hið góða í fólki. Traust sem aðrir sýna manni.

Ég er í flugvél á leið í stutta ferð til Stokkhólms. Skrifa þennan stutta pistil um borð. Ég hef áður skrifað um þakklæti, en það er svo sterk og mikilvæg tilfinning að það er aldrei of oft á hana minnst. Þakklæti kemur manni í gott skap, góðan fíling. Núllar út þörfina fyrir að koma auga á hið neikvæða, það sem maður getur kvartað yfir. Ég nota þakklæti mikið til þess að koma mér í rétt hugarástand.

Það er ekki flókið að vera þakklátur. Maður þarf bara að einbeita sér aðeins. Gefa sér nokkrar mínútur í að skanna lífið og leyfa svo öllu því sem maður er þakklátur fyrir að streyma til sín. Ég ákvað í morgun þegar ég var eldsnemma á leiðinni út á flugvöll að skipta yfir í þakklætisgírinn í stað þess að hugsa alltof langt fram í tímann um allt það sem ég þyrfti að muna, skipuleggja og framkvæma. Ég á það til að fara aðeins of langt fram úr mér í því. Gleyma augnablikinu.

Fyrir utan það sem ég nefndi hér að ofan er ég afar þakklátur fyrir Gulrótina sem við Vala fengum afhenda á dögunum. Gulrótin er lýðheilsuviðurkenning Mosfellsbæjar fyrir heilsueflingarstarf. Við erum þakklát fyrir viðurkenninguna, stolt af henni og tökum henni sem hvatningu fyrir okkur til þess að halda áfram á sömu braut og gera betur. Takk!

Heilsumolar Gaua
Mosfellingur 7. júní 2018