Ég hef skrifað nokkra pistla í flugvélum. Hér er einn í viðbót. Er núna í flugvél á leiðinni frá Róm til London, þaðan fljúgum við eftir mjög stutt stopp heim til Íslands. Höfum verið á ferðalagi í fimm mánuði. Það verður gott að koma heim í íslenska sumarið. Ferðalagið hefur verið frábært en Ísland er líka frábært.

Ég rakst á viðtal við hinn norska Erling Kagge í flugblaði British Airways. Erling vinur minn – þekki hann reyndar ekki en sé fyrir mér að hitta á hann fyrr en síðar – er rithöfundur sem elskar að labba. Hann var að gefa út bókina, „Walking: One Step at a Time“ og samkvæmt viðtalinu talar hann í henni um allt það góða við að labba. Labba í vinnuna, í búðina, á Norðurpólinn og allt þar á milli. Hann talar um hvað tíminn líður öðruvísi þegar maður gengur, hvað maður meðtekur umhverfið miklu betur, hvað maður eykur sköpunargáfuna og skilning á lífinu með því að labba. Ganga er frábært mótvægi við hraðann í lífi okkar í dag, segir Erling.

Ég er á hans línu. Elska að labba. Er síðustu vikur og mánuði búinn að labba marga kílómetra á hverjum degi og finn sterkt hvað það gerir mér gott. Mér og mínum. Mér hefur nefnilega tekist að draga fjölskylduna með í labbið, svona oftast. Það er margt rætt á göngunni, orkan er öðruvísi en þegar maður ferðast á meiri hraða. Það er reyndar aðeins öfugsnúið að skrifa um hvað það er dásamlegt að ganga og fara þannig á rólegum hraða á milli staða þegar maður situr í flugvél sem færir mann á ofurhraða milli landa. En það er erfitt að labba frá Róm til Íslands, eiginlega ógerlegt, og ég tími hreinlega ekki að missa af íslenska sumrinu við að reyna það. Sjáumst hress á röltinu!

Heilsumolar Gaua
Mosfellingur 13. júní 2019

Í ár spila bæði meistaraflokkur kvenna og karla Aftureldingar í Inkasso-deildinni í knattspyrnu og því reyndist nauðsynlegt að hefja endurbætur á aðstöðu fyrir áhorfendur við gervigrasvöllinn að Varmá.
Allir heimaleikir fara fram á þeim velli á yfirstandandi leiktímabili samkvæmt ósk knattspyrnudeildarinnar
Alfarið hefur verið unnið eftir þeim kröfum sem KSÍ setur í þessum efnum og gott samstarf hefur verið milli Mosfellsbæjar, Aftureldingar og KSÍ um þær breytingar sem farið var í enda þurfti að bregðast skjótt við.

Helstu framkvæmdir
– Útbúin hefur verið 300 sæta stúka á 6 pöllum við gervigrasvöllinn. Heildarlengd stúkunnar er 34 metrar og var hluti sætanna fluttur af Varmárvelli í hina nýju stúku.
– Núverandi varamannaskýli voru stækkuð með því að framlengja þau og bæta þannig við 4 sætum þannig að þau rúmi 14 manns eins og kröfur gera ráð fyrir.
– Nauðsynlegt reyndist einnig að stækka öryggissvæðið við völlinn, það þarf að vera 4 metrar en var eingöngu 2 metrar. Þeirri framkvæmd er nú lokið og er viðbótin lögð í sambærilegu efni sem er gervigras án innfyllingar.
– Þá var komið upp salernisaðstöðu fyrir áhorfendur sem búa við fötlun og var það leyst með leigu á fyrsta flokks salernisgámi meðan unnið er að framtíðarlausn.
– Í vor hefur einnig verið unnið að endurnýjun og stækkun búningsklefa í kjallara sundlaugarinnar sem breytir aðstöðu knattspyrnunnar til batnaðar.

Fjölnota knatthús í notkun í haust
„Afturelding hefur náð frábærum árangri í knattspyrnu á síðustu árum og Mosfellsbær leggur áherslu á að styðja vel við íþróttastarf og erum við auðvitað stolt af okkar afreksfólki.
Samstarf bæjarins og Aftureldingar er gott og það að komast í Inkasso-deildina kallaði á bætta aðstöðu. Þeim aðgerðum er nú lokið og það var einkar ánægjulegt að sjá nýju stúkuna fulla af áhorfendum á fyrsta heimaleiknum hjá körlunum.
Ég treysti því að Mosfellingar muni fjölmenna á leikina í sumar hjá bæði konunum og körlunum. Síðan verður fjölnota knatthúsið tekið í notkun í haust þannig að það er mikið að gerast í aðstöðumálum að Varmá um þessar mundir,“ segir Haraldur Sverrisson bæjarstjóri.

Laugardaginn 18. maí fór fram önnur úthlutun úr samfélagssjóði KKÞ og var alls úthlutað tæpum 17 milljónum.
Sjóðurinn var stofnaður eftir félagsslit Kaupfélags Kjalarnesþings og er stofnfé sjóðsins 50 milljónir.
Hlutverk sjóðsins er að úthluta fjámunum til æskulýðs- og menningarmála, góðgerðar- og líknarmála og annarrar starfsemi til almenningsheilla á fyrrum félagssvæði KKÞ sem nær yfir Mosfellsbæ, Kjalarnes og Kjósarhrepp.
Alls bárust 27 umsóknir vegna annarrar auglýsingar samfélagssjóðsins. Stjórn sjóðsins hafði ákveðið og auglýst að sjónum yrði að þessu sinni sérstaklega beint að menningarmálum.
Af þessum 27 umsóknum hlutu 21 styrk en 6 bíða næstu auglýsingar eða féllu ekki að úthlutunarskilmálum.
Úthlutað var til níu kóra, tveggja leikfélaga, tveggja sögufélags og tveggja einstaklinga svo eitthvað sé nefnt.
Stórn sjóðsins nýtti sér frumkvæðisúthlutanir til tveggja aðila, þ.e. til barna- og unglingastarfs Golfklúbbs Mosfellsbæjar og til Björgunarsveitarinnar Kjalar á Kjalarnesi.

Kirkjukór Lágafellssóknar – 1.000.000 kr.
Karlakórinn Stefnir – 1.000.000 kr.
Vorboðar, kór eldri borgara – 1.000.000 kr.
Karlakór Kjalnesinga – 1.000.000 kr.
Kirkjukór Reynivallaprestakalls – 1.000.000 kr.
Skólakór Varmárskóla – 750.000 kr.
Álafosskórinn – 750.000 kr.
Mosfellskórinn – 750.000 kr
Kammerkór Mosfellsbæjar – 750.000 kr
Kvenfélag Mosfellsbæjar – 600.000 kr
Björgunarsveitin Kjölur – 750.000 kr
Stormsveitin – 750.000 kr
Leikfélag Mosfellssveitar – 1.000.000 kr.
Skógræktarfélag Mosfellsbæjar – 1.000.000 kr.
Miðnætti Leikhús – 600.000 kr
Golfklúbbur Mosfellsbæjar – 500.000 kr
Sigfús Tryggvi Blumenstein – 250.000 kr
Sögufélag Kjalarnesþings – 750.000 kr
Menningarfélög í Fólkvangi – 1.000.000 kr.
Sögufélagið Steini – 1.000.000 kr.
Karl Tómasson –  400.000 kr

Vilhjálmur Bjarnason ekki fjárfestir og fasteignasali hefur lengi barist fyrir bættum hag heimilanna í landinu

Það eru fáir sem hafa staðið jafn lengi í baráttu fyrir heimilin í landinu og Vilhjálmur Bjarnason, ekki fjárfestir. Hann gekk til liðs við Hagsmunasamtök heimilanna eftir stofnun þeirra árið 2009 og hefur verið einn af forsvarsmönnum samtakanna síðan. Sú barátta sem hefur staðið þar hæst er að farið sé eftir lögum í landinu og að réttur neytenda sé virtur en á þá kröfu hefur ekki verið nægilega hlustað í 10 ár.

Vilhjálmur er fæddur á Egilsstöðum 13. september 1963. Foreldrar hans eru þau Anna Kristín Vilhjálmsdóttir húsmóðir og þúsundþjalakona og Bjarni Ágúst Garðarsson rafvirkjameistari.
Systkini Vilhjálms eru Garðar Jón f. 1962, Haraldur Rúnar f. 1966, Bjarni Sindri f. 1970, Sigfríð Margrét f. 1972 og Svanur Þór f. 1974.

Frjálsræðið stendur upp úr
„Ég er alinn upp á Reyðarfirði og það var frábært að alast þar upp. Í minningunni var oftast sól og blíða. Þegar maður hugsar til baka þá stendur frjálsræðið upp úr. Við krakkarnir lékum okkur úti frá morgni til kvölds og það var enginn sem hafði áhyggjur. Við fórum í alls konar leiki og svo var farið niður á bryggju að veiða.
Við stukkum einnig á milli í árgilinu og reglulega var stríð á milli innbæjar, miðbæjar og útbæjar með sverðum og öllu tilheyrandi.
Á sumrin hjólaði maður út um allt en svo kom að því að maður fékk sér mótorhjól. Á veturnar renndum við okkur á uppblásnum veghefilsslöngum niður fjallið fyrir ofan bæinn og svo var skautað á tjörninni.“

Fann fjölina í sölumennsku
„Ég gekk í grunnskóla Reyðarfjarðar og mér gekk vel í skóla. Uppáhaldskennarinn minn hét Lára Jónasdóttir og öllum í bekknum þótti vænt um hana. Mér fannst skemmtilegast í smíði og í sjóvinnunni en boðið var upp á pungaprófið svokallaða, þ.e.a.s. 30 tonna skipstjórnarréttindi. Við fórum þrír 14 ára guttar saman á sjóinn á Snæfuglinn frá Reyðarfirði og eftir sumarið áttum við nóg af peningum.
Eftir grunnskóla fór ég í nám í rafvirkjun á Norðfirði og á sumrin vann ég við brúargerð, sprengdi fyrir staurum hjá Rarik og svo var ég á vertíð í Grindavík. Ég vann svo við bílatengda hluti í nokkur ár eða þangað til ég fann fjölina í sölumennsku. Fyrst í heildsölu við að selja barnavörur og leikföng en undanfarin 27 ár hef ég starfað sem fasteignasali.“

Una sér vel í Leirvogstungunni
Eiginkona Vilhjálms er Anna Thelma Magnúsdóttir viðskiptafræðingur og flugfreyja. Börn þeirra eru samtals sex, Arna Íris f. 1987, Magnús Þór f. 1989, Jón Arnar f. 1994, Anna María f. 1994, Mikael f. 2007 og Sara Lillý f. 2008.
Fjölskyldan flutti í Mosfellsbæ árið 2015 og unir sér vel í Leirvogstungunni. „Hér er bara dásamlegt að vera, stutt að fara út í náttúruna og við erum dugleg að fara í göngutúra með hundinn,“ segir Villi eins og hann er oftast kallaður.

Ákvað að láta ekki mitt eftir liggja
Á milli þess sem Vilhjálmur selur fasteignir hjá VB Eignum berst hann fyrir bættum hag heimila í landinu. Hann hefur veitt fjölda fólks ráðgjöf og hjálp í gegnum tíðina og gerir enn.
Hann kýs að kalla sig „ekki fjárfesti“, til að aðgreina sig frá alnafna sínum sem lengi vel var formaður Félags fjárfesta en þeir nafnar eru ósammála um ansi margt.
„Lítum til baka, það vita allir hvernig þetta var hérna eftir hrun,“ segir Vilhjálmur alvarlegur á svip. „Almenningur missti eigur sínar á grundvelli ólöglegra lána og fólk vissi ekkert hvert það átti að snúa sér. Þessar fjölskyldur hafa enn ekki fengið réttindi sín viðurkennd og munu búa við afleiðingar þess lengi.
Í janúar 2009 tóku nokkrir aðilar sig til og stofnuðu Hagsmunasamtök heimilanna sem eru frjáls og óháð samtök á neytendasviði, til varnar og hagsbóta fyrir heimilin í landinu. Ég heyrði af þessum samtökum og hugsaði með mér að ég gæti ekki látið mitt eftir liggja. Ég hef nú verið stjórnarmaður þarna sl. 10 ár, þar af formaður í 5 ár og í dag er ég varaformaður.
Eitt helsta baráttumál samtakanna í dag er að gerð verði óháð rannsóknarskýrsla á aðgerðum stjórnvalda eftir hrun og áhrifum þeirra og afleiðingum fyrir heimilin. Við viljum að farið sé að lögum í landinu og að réttur neytenda sé virtur.“

Framtíð þeirra er ein aðalástæðan
„Ein af aðalástæðum þess að ég hef unnið þessa miklu sjálfboðavinnu í öll þessi ár hjá HH er að við Thelma konan mín eigum sex börn á aldrinum 10 til 32 ára og 4 barnabörn. Framtíðin er þeirra og ég vil ekki láta bjóða þeim upp á verðtryggt lánaumhverfi eða að þau búi við þá lítilsvirðingu sem viðgengst við neytendur hér á landi innan stjórn-, dóms- og embættismannakerfisins.
Ég hef lofað þeim því að ég muni gera allt sem í mínu valdi stendur til þess að verðtryggð neytendalán verði bönnuð á Íslandi.
Það er margt sem þarf að breytast og við höfum burði og getu til að breyta þessu ef vilji væri fyrir hendi hjá þeim sem ráða í þessu landi.
Við erum ein ríkasta þjóð í heimi og nánast það eina sem skilur okkur frá öðrum þjóðum er verðtrygging lána heimilanna. Með því að afnema hana gætu allir lifað hér góðu og mannsæmandi lífi,“ segir Vilhjálmur að lokum.

Mosfellingurinn 23. maí 2019
Myndir og texti: Ruth Örnólfs

Frá undirritun: Þorsteinn Sigvaldason deildarstjóri eigna og veitna hjá Mosfellsbæ, Sigríður Björk Guðjónsdóttir, lögreglustjóri á höfuðborgarsvæðinu, Haraldur Sverrisson bæjarstjóri Mosfellsbæjar, Ásgeir Þór Ásgeirsson yfirlögregluþjónn og Tómas Gíslason frá Neyðarlínunni.

Undirritað hefur verið samkomulag milli Mosfellsbæjar, lögreglunnar á höfuðborgarsvæðinu og Neyðarlínunnar um kaup, uppsetningu og rekstur á öryggismyndavélakerfi í Mosfellsbæ.
Öryggismyndavélakerfið þjónar eingöngu þörfum lögreglu og annarra neyðaraðila og fer um notkun þess og aðgang að gögnum úr kerfinu samkvæmt reglum lögreglu og Persónuverndar.

Ólík hlutverk samningsaðila
Mosfellsbær kaupir öryggismyndavélar til uppsetningar í Mosfellsbæ, sér um uppsetningu þeirra og er eigandi þeirra. Mosfellsbær merkir vélarnar skilmerkilega með viðvörunum um rafræna vöktun til samræmis við lög um persónuvernd.
Lögreglan á höfuðborgarsvæðinu útvegar búnað vegna móttöku á merkjum úr öryggismyndavélunum, upptökubúnað og annast vörslu á upptökum samkvæmt gildandi reglum og fyrirmælum Persónuverndar. Lögreglan annast vöktun á myndefninu og tekur ákvörðun um aðgang annarra neyðaraðila að myndefni í rauntíma. Þá tekur lögreglan að sér að taka á móti öllum beiðnum um aðgang að myndefni og beiðnum er varða réttindi hinna skráðu og afgreiða slíkar beiðnir í samræmi við lög um persónuvernd og vinnslu persónuupplýsinga. Þá ákveður lögreglan staðsetningu myndavélanna á hverjum stað í samráði við Mosfellsbæ og Neyðarlínuna.
Neyðalínan ber ábyrgð á öllum samskiptum og samningum við eigendur fasteigna vegna uppsetningar á myndavélum á svæðinu og eru samningar um slíka aðstöðu gerðir í nafni Neyðarlínunnar.

Aukið öryggi íbúa og gesta Mosfellinga
„Það er frábært að þessi samningur sé í höfn og ekki síðra að um hann ríki breið samstaða í bæjarstjórn,“ segir Haraldur Sverrisson, bæjarstjóri Mosfellsbæjar. „Við hjá Mosfellsbæ höfum um nokkurt skeið unnið að undirbúningi þessa verkefnis m.a. í samvinnu við íbúasamtök í hverfum Mosfellsbæjar. Á sínum tíma fagnaði bæjarráð Mosfellsbæjar því sérstaklega að áform væru uppi um að koma fyrir fleiri öryggismyndavélum í Mosfellsbæ og að slíkt fyrirkomulag, í samráði við lögreglu, væri til þess fallið að auka öryggi.
Við munum auðvitað gæta persónuverndar í hvívetna en tilgangur þessa eftirlits er fyrst og fremst að auka öryggi íbúa og gesta Mosfellinga og búa yfir sem bestum upplýsingum um atburði á hverjum tíma,“ segir Haraldur.

Innbrot algengari og skipulagðari en áður
Að undanförnu hefur uppsetning á öryggismyndavélum við helstu aðkomuleiðir innan sveitarfélaga aukist. Er það bæði vegna þess að innbrot eru nú algengari og skipulagðari en áður en einnig vegna þess að nýr myndavélabúnaðar hefur leitt til þess að upplýsingar nýtast betur en áður vegna aukinna myndgæða svo nokkuð sé nefnt.
Mikilvægt var talið að leggja heildstætt mat á hvar væri rétt að staðsetja slíkar myndavélar í Mosfellsbæ og var ráðgjafarstofunni Lotu, sem sérhæfir sig í öryggismálum, falið að vinna tillögu að staðsetningu myndavéla í Mosfellsbæ. Á þeim grunni verður verkefninu áfangaskipt m.t.t. mikilvægis einstakra svæða.

Höfundar bókarinnar: Jón Svanþórsson, Margrét Sveinbjörnsdóttir og Bjarki Bjarnason. Hundurinn heitir Kolur og fylgdi þremenningunum í fjölmörgum gönguferðum. Myndin er tekin við Helgufoss í Bringum, efst í Mosfellsdal. Þessi stæðilega varða til hliðar heitir Gluggavarða og stendur við Seljadalsleið á Mosfellsheiði.

Hátt í öld hafa Árbækur Ferðafélags Íslands átt samleið með þjóðinni, sú nýjasta var að koma út og að þessu sinni er viðfangsefnið Mosfellsheiði – Landslag – leiðir og saga. Höfundarnir eru þrír: Bjarki Bjarnason, Margrét Sveinbjörnsdóttir og Jón Svanþórsson.
„Við höfum unnið að verkinu í nokkur ár, þetta hefur verið einstaklega ánægjulegt samstarf,“ segir Bjarki í viðtali við Mosfelling.
Hvernig skipulögðuð þið vinnu ykkar?
„Við gengum saman allar þær þjóðleiðir sem eru á heiðinni, þær eru hvorki fleiri né færri en um 20 talsins og flestar þeirra eru fornar. Sumar eru enn notaðar af hestafólki en margar eru ógreinilegar og voru jafnvel alveg týndar.
Á þessum göngum okkar huguðum við að öllu sem fyrir augu bar, hvort sem það tengdist jarðfræði, grasafræði, fuglum himinsins eða sögulegum fróðleik. Samhliða þessari grunnvinnu réðumst við í viðamikla heimildakönnun og skrif á árbókinni sem er prýdd fjölmörgum ljósmyndum og kortum.“
En hvernig tókst ykkur að finna allar þessar leiðir?
„Þær höfðu verið varðaðar í upphafi en áður við þremenningarnar hófum heiðargöngur okkar hafði Jón Svanþórsson gengið allar leiðirnar og hnitasett fjöldann allan af vörðum. Alls hafa fundist um 800 vörður á heiðinni og þar er um heilt samgöngukerfi að ræða. Í sumar kemur einnig út eftir okkur leiðabók um heiðina þar sem þjóðleiðunum verður lýst nákvæmlega. Sú bók mun bæði henta fólki sem ferðast á hestum, reiðhjólum og hestum postulanna.“
Koma þá út tvær bækur um Mosfellsheiði á þessu ári?
„Já, en árbókin er miklu stærri og viðameiri, þar er fjallað um allt sem viðkemur heiðinni, jafnt jarðfræði, dýralíf, raflínur, gömul sæluhús og fólk sem lenti þar í lífsháska.“
Eitthvað að lokum, Bjarki?
„Það er von okkar höfundanna að þessar bækur auki áhuga almennings á Mosfellsheiðinni. Hún er kjörin til útivistar og mikill sögulegur fróðleikur tengist henni. Okkur finnst heiðin vera falið leyndarmál á jaðri höfuðborgarsvæðisins og þess má geta að í tilefni af útgáfu árbókarinnar mun Ferðafélag Íslands skipuleggja þrjár gönguferðir um hana í sumar.“

Hildur Ágústsdóttir markþjálfi og Jón Finnur Oddsson flugvirki deila saman reynslu af kulnun.

Kulnun er sálfræðileg lýsing á afleiðingum langvinnrar streitu. Kulnun er ekki bara tengd starfi því oft er einnig um að ræða álagsþætti heima fyrir. Helstu einkenni eru þreyta, pirringur, spenna, depurð, gleymska, og áhugaleysi.
Hildur og Jón Finnur hafa bæði reynslu af kulnun og segja þetta grafalvarlega stöðu að vera í. Þau eru tilbúin að deila sögu sinni með lesendum Mosfellings en þau eru enn að vinna sig úr þessum erfiðu aðstæðum.

Hildur er fædd í Reykjavík 10. október 1978. Foreldrar hennar eru þau Sigurlaug Vilhjálmsdóttir verslunarmaður og Ágúst Einarsson framkvæmdastjóri og rafvirkjameistari.
Jón Finnur er fæddur í Reykjavík 12. maí 1976. Foreldrar hans eru þau Guðrún Jónsdóttir bókari og Oddur Þórðarson rannsóknarmaður í byggingariðnaði.
Hildur ólst upp í Breiðholti, gekk í Seljaskóla og varð stúdent frá MK.
Hún hóf störf í ferðaþjónustu árið 1998 og starfaði m.a. á bílaleigum, ferðaskrifstofum og við skipulagningu hvataferða. Eftir nám í Sviss fékk Hildur starf á hóteli þar.
Í dag starfar hún sem ACC markþjálfi og rekur sitt eigið fyrirtæki, Vilji Markþjálfun.

Jón Finnur ólst upp í Mosfellsbæ, gekk í Varmárskóla og Gagnfræðaskóla Mosfellsbæjar og varð stúdent frá FB.
Jón fór í flugvirkjanám til Bandaríkjanna og útskrifast frá Colorado Aerotech. Eftir það starfaði hann hjá Cessna í Wichita og í París og síðar hjá Jet Aviation í Sviss.
Frá árinu 2007 hefur hann starfað hjá Air Iceland Connect.

Byrjuðu búskap í Sviss
Leiðir Hildar og Jóns Finns lágu saman árið 2000 en það var sameiginleg vinkona sem kynnti þau þótt leiðir þeirra hafi ekki legið saman í það skiptið. Þau héldu þó sambandi símleiðis enda bjuggu þau í hvort í sínu landinu á þessum tíma. Jón kom heim í stutt stopp árið 2002 og þá skruppu þau saman í ísbíltúr og hafa verið saman síðan.
„Ég flutti til Jóns um haustið og var fram að jólum en þá fór ég til Ástralíu í hótelstjórnunarnám. Eftir hálft ár í fjarbúð fluttum við saman til Sviss og ég lauk náminu þar og Jón fékk vinnu á flugvellinum í Zürich.“

Húsið var strax of lítið
„Við fluttum heim árið 2006 og frumburðurinn okkar, Róbert Dagur, leit dagsins ljós 2008 og Elmar Snær 2011. Ég tók við hótelstjórastöðu og var einnig rekstrarstjóri á upplýsingamiðstöð og Jón hóf störf á Reykjavíkurflugvelli.
Við fluttum í Fálkahöfðann í Mosfellsbæ árið 2009 en festum síðar kaup á einbýlis­húsi og fóru kaupin fram á föstudegi. Á mánudeginum komst ég að því að ég væri ófrísk í þriðja sinn og að tvíburum. Húsið var því strax orðið of lítið og við fengum vægt taugaáfall. Tvíburasysturnar, Lilja Guðrún og Tinna Sóley, fæddust svo í janúar 2016.“

Álagið var mjög mikið
„Mitt stærsta og fyrirferðamesta hlutverk í lífinu er að vera unnusta og móðir fjögurra barna sem er jafnframt mest krefjandi og gefandi verkefni sem ég hef tekið að mér. Svo er ég dóttir, systir, tengdadóttir, vinkona og svo mætti lengi telja,“ segir Hildur þegar tal okkar hefst af reynslu hennar af kulnun en tímabil Hildar spannar töluvert lengri tíma en Jóns.
„Saga mín er flókin og löng og spannar 10 ár en hún hófst árið 2009. Það ár skipti ég um vinnu og elsti sonurinn var eins árs. Ég hef alla tíð verið dugleg að vinna og datt í gírinn en svo hlóðst líka upp álag utan vinnu.“

Myndin er greftruð í huga mér
„Ég veiktist skyndilega, fékk illkynja frumubreytingar og þurfti að fara í aðgerð sem gekk vel. Ég var samt með endalausar áhyggjur af því að þetta myndi dreifa sér aftur.
Ég fékk ekki þá aðstoð sem ég þurfti og áhyggjurnar nærðust inni í mér. Ég var þó lánsöm að vinnuveitendur mínir sýndu mér skilning.
Stuttu síðar fékk ég annað áfall þegar ég horfði á strákinn minn detta ofan í djúpan læk en ég náði til hans í tæka tíð sem betur fer. Þetta var hrikaleg tilfinning og myndin af drengnum mínum liggjandi undir yfirborði læksins er greypt í huga mér.
Ég fór í fyrsta veikindaleyfið árið 2010 og var mánuð í burtu vegna álags og þreytu.“

Erfitt að sjá fjölskylduna splundrast
„Lífið hélt áfram en svo fór að bera á erfiðleikum í hjónabandi foreldra minna. Skilnaður þeirra var erfiður og staðurinn sem hafði verið okkar örugga heimili var allt í einu ekki lengur til. Þetta tók mikið á mig en enn erfiðara var að fylgjast með ósætti milli fjölskyldumeðlima vegna skilnaðarins.
Mitt í þessu tók yngri sonur okkar upp á því að hvíla sig sem minnst þannig að svefninn fór fyrir bí. Þegar ég átti að fara vinna aftur eftir sex mánuða orlof þá var ég úrvinda og var engan veginn tilbúin til að hefja störf aftur.“

Búin að vera í bullandi afneitun
„Mamma greinist með krabbamein og ég var eyðilögð og langaði að hjálpa henni meira en ég gerði en staðan á mér þarna var ekki góð. En sem betur fer sigraðist hún á þessu og er heilsuhraust í dag.
Haustið 2012 kom svo næsti skellur. Fram að því var ég búin að vera í bullandi afneitun með álagið þannig að það kom sjálfri mér að óvörum. Ég var á leið á ferðaráðstefnu og fór heim til að skipta um föt en komst ekki út aftur. Ég brotnaði saman og grét út í eitt og var skikkuð í annað veikindaleyfi.
Ég fór svo aftur í vinnuna og allt var óbreytt nema ég minnkaði starfshlutfallið niður í 75% og tók veturinn í að reyna að byggja mig upp.“

Ég átti ekkert erindi þangað
„Annar fjölskylduskellur kom svo upp og það mál átti ekki eftir að hjálpa til þannig að árið 2014 var því farið að halla verulega undan fæti hjá mér á ný og ég var greind með kulnun. Það var sótt um fyrir mig á Heilsustofnuninni í Hveragerði og ég man hvað mér fannst það hræðileg tilhugsun, mér fannst ég ekki eiga erindi þangað.
Ég minnkaði vinnuna í 50% og ætlaði í nám en því lauk fljótt því ég gat ekki einbeitt mér. Heilinn var bara ekki á sínum stað og ég grét bara fyrir framan tölvuna.“

Endaði á bráðamóttökunni
„Listinn af stöðugum áhyggjum hlóðst upp, sinna heimili, vinnu, áhyggjur að fá aftur krabbamein, peningaáhyggjur, vefjagigt, sjóntruflanir, heilaþoka, dró mig úr öllum hittingum, þunglyndi, kvíði og endaði á að fá ofsakvíðakast sem endaði með sjúkrabíl á bráðamóttöku.
Fyrsta vinnudag ársins 2015 mætti ég ekki til vinnu, ég sat heima og grét og hugsaði djöfulsins aumingjaskapur er þetta hjá annars hraustri konu. Við tók biðtími að komast inn hjá Virk í starfsendurhæfingu og bið eftir innlögn í Hveragerði. Ég reyndi smátt og smátt að tjasla mér saman og það gekk ágætlega.“

Fór heim úthvíld og endurnærð
„Ég fór síðan inn á Heilsustofnunina og nýtti þá dvöl vel. Fór aldrei heim á þessum fjórum vikum með stuðningi mannsins míns og fjölskyldu sem sáu um börnin og heimilið á meðan. Dvölin var frábær og ég fór heim úthvíld. Virk tók síðan við og þar fór í gang ýmis vinna, hreyfing, sálfræðingar, markþjálfun og talmeðferð.
Við hjónaleysin vorum bjartsýn með lífið þarna 2015 en vegna óléttu minnar þurfti ég að hætta í Virk þar sem ég var ekki á leið út á vinnumarkaðinn í bráð.
Eftir fæðingu tvíburarana tók við mest krefjandi tímabilið af öllu fyrir okkur bæði, því orkan okkar var búin. Stelpurnar voru mjög veikar fyrstu þrjú árin, meira en eðlilegt getur talist. Álagið sem fylgdi þessum tveimur yndislegu einstaklingum var bara eitthvað sem við vorum ekki að ná utan um. Hægt og rólega fjarlægðumst við hvort annað því við vorum uppgefin eftir svefnleysi og veikindi.“

Vissi ekki hvort ég gæti haldið áfram
„Vandamálin hlóðust upp og verkjalistinn kominn langt út fyrir A4 blað. Öll gömlu vandamálin voru komin í heimsókn. Ég missti skap mitt út af engu og það var engin sönn gleði. Þetta var hræðilegur staður til að vera á þegar maður á að vera hamingjusamur með lífið með fjögur heilbrigð börn og nýtt hús. En sannleikurinn er sá að ég hef aldrei verið eins einmana á ævinni.
Það sem ég áttaði mig ekki á í öllum þessum látum var ástandið á manninum mínum. Ég var búin að vera að furða mig á hegðun hans og afskiptaleysi akkúrat þegar við þurftum að vinna sem mest saman.
Ég fór samt aftur í Hveragerði margfalt verr stödd en ég var síðast. Þarna var ég orðin svo örmagna að ég vissi ekki hvort ég gæti haldið áfram með lífið. Eina ljósið sem ég sá var að vera þarna því mér hafði liðið svo vel eftir síðust dvöl.“

Setti súrefnisgrímuna á mig fyrst
„Þegar ég var komin í innlögn þá gerist það að maðurinn minn var kominn í nákvæmlega sömu stöðu og ég og kominn í veikindaleyfi vegna kulnunar, gæfulegt.
Þetta var sennilega ekki besta tímasetningin fyrir mig að fara í Hveragerði en ef ég hefði ekki gert það þá hefði verið úti um okkar samband líka og þess óskaði ég ekki. Dvölin var erfið vitandi það að manninum mínum og börnum leið illa heima.
Ég er viss um að þeim sem hjálpuðu til í fjarveru minni hafi ekki litist á blikuna. Ef ég hefði ekki tekið þessa ákvörðun þá hefði fjölskyldan okkar splundrast. Þarna var ég einfaldlega að að setja súrefnisgrímuna á mig fyrst.“

Duglega fólkið endar yfirleitt hjá mér
„Ég byrjaði fyrst að finna fyrir streitueinkennunum 2015 sem jukust svo á árunum 2016 og 2017 og ég endaði í veikindaleyfi 2018,“ segir Jón Finnur er við rifjum upp hans reynslu. „Þegar álagið er mikið í vinnunni og heima fyrir þá endist maður ekki lengi, það er eins og að brenna kerti í báða enda á sama tíma. Það voru jú einhverjir búnir að benda manni á ástandið en maður hlustaði bara ekki.
Það fyrsta sem læknirinn segir við mig þegar ég leitaði til hans var „hafðu engar áhyggjur, duglega og samviskusama fólkið eins og þú endar yfirleitt hér hjá mér. Það eina sem við þurfum til að laga þetta, er tími,” og að heyra þetta var þvílíkur léttir.“

Að lenda í þessu er ákveðin vakning
„Að ganga í gegnum svona tímabil er erfitt og það fylgir þessu ákveðin skömm og manni finnst maður vera að bregðast öllum með því að fara í veikindafrí. En maður verður bara að takast á við þetta og gera breytingar. Stuðningur vinnuveitanda skiptir miklu máli og ég var heppinn.
Ég byrjaði í 50% vinnu haustið 2018 og er núna kominn í fullt starf. Að mæta aftur á sama vinnustað eftir veikindafrí var eitt það erfiðasta í ferlinu. Maður áttar sig á að því að maður hefur miklu minna þol gagnvart áreiti og álagi heldur en maður hafði. Það er magnað hvað streitueinkennin eru fljót að koma fram aftur.
Ég tel mig ekki vera búinn í þessu ferli en ég er að læra betur á sjálfan mig til að fara ekki aftur í þetta ástand. Að lenda í svona stöðu er samt ákveðin vakning sem ég held að hafi verið góð fyrir mig. Þetta breytti mér til hins betra og ég horfi öðruvísi á lífið.“

Nýtir reynslu sína til að hjálpa öðrum
„Ég fann út eftir veru mína í Virk að ég þurfti að skipta um starfsvettvang,“ segir Hildur. „Mér fannst eins og ég þyrfti að nýta mér reynslu undanfarinna ára til að hjálpa öðrum.
Ég byrjaði í markþjálfanámi hjá Evolvia og lauk þaðan alþjóðlegum réttindum og stofnaði svo mitt eigið fyrirtæki. Núna er ég í framhaldsnámi sem ég lýk í maí 2019.“

Erum á betri stað í dag
„Það var mikil þörf á tiltekt í sambandi okkar Jóns en við náðum að losa um spennuna sem hafði hlaðist upp á milli okkar. Breytingin á okkur sjálfum sem einstaklingum og sem pari er gífurleg. Við erum í betra jafnvægi líkamlega og andlega og höldum áfram að rækta heilsuna með útiveru og hreyfingu. Eftir situr þó að við erum bæði með mun skertara þol við álagi og erum meðvitaðri um líðan okkar.
Við hvetjum alla sem finna fyrir örmögnun í lífinu að leita sér hjálpar strax því það er leið út, við getum staðfest það,” segir Hildur og brosir til Jóns.

Mosfellingurinn 2. maí 2019
Myndir og texti: Ruth Örnólfs