Bjarki Bjarnason rithöfundur á Hvirfli í Mosfelldal og Ferðafélag Íslands hafa undirritað samning um ritun árbókar félagsins 2026.
Bókin mun fjalla um Kjósarsýslu sem náði um aldir frá Elliðaánum inn í Hvalfjarðarbotn og upp á miðja Mosfellsheiði; innan sýslunnar voru þrír hreppar: Mosfellshreppur, Kjalarneshreppur og Kjósarhreppur.
Bjarki segir það mikið tilhlökkunarefni að takast á við þetta áhugaverða verkefni. „Í bókinni verður fjallað um Kjósarsýslu frá öllum sjónarhornum,“ segir hann, „um jarðfræði, náttúrufar, dýralíf, sögu og mannlíf í aldanna rás. Áður fyrr mynduðu íbúar í þessum hreppum félagsleg tengsl með ýmsum hætti, prestarnir á Mosfelli og Reynivöllum þjónuðu í kirkjunum á Kjalarnesi, bændur bundust samtökum og sýslungar tókust á í íþróttum, meðal annars í Sýsluglímu Kjósarsýslu. Karlakór Kjósarsýslu var til í eina tíð og unglingar af Kjalarnesi og úr Kjós sóttu skóla í Mosfellssveit og voru þá í heimavist. Og svo gnæfir Esjan yfir og allt um kring,“ bætir Bjarki við.
Árbók Ferðafélags Íslands er elsta ritröðin sem gefin er út á Íslandi, hún hefur komið út samfleytt frá árinu 1928, nú á dögum er bókin prentuð í 15 þúsund eintökum og dreift til félagsmanna.
Á ljósmyndinni eru Bjarki og Ólöf Kristín Sívertsen, forseti Ferðafélags Íslands, myndin var tekin í jólaskóginum í Hamrahlíð síðastliðinn sunnudag í tilefni af ákvörðun um þessi árbókarskrif.

Bjarki Sigurðsson viðskiptastjóri og Elísa Henný Arnardóttir hjúkrunarfræðingur hafa bæði glímt við eftirköst af COVID-19. Í einlægu viðtali við Ruth Örnólfsdóttur ræða þau um lífshlaup sín og hvernig veikindin hafa skert lífsgæði þeirra til muna.

Samkvæmt Alþjóðaheilbrigðismálastofnuninni eru algengustu einkenni COVID-19 hiti, hósti, kvefeinkenni, slappleiki og skyndileg breyting á lyktar- eða bragðskyni, sumir smitast þó án þess að sýna einkenni. Flestir ná sér af sjúkdómnum án sérstakrar meðferðar en aðrir eru því miður ekki eins heppnir.
Hjónin Bjarki og Elísa Henný hafa bæði glímt við eftirköst af COVID-19 en þau greindust árið 2020. Síðan þá hefur bati þeirra verið hægur en með tímanum hafa þau fundið jafnvægi á líðan sinni og geta því stjórnað orkunni í rétta átt.

Bjarki fæddist í Reykjavík 16. nóvember 1967. Foreldrar hans eru þau Valgerður Ingibjörg Jóhannesdóttir húsmóðir og Sigurður Sverrir Guðmundsson vélstjóri.
Bjarki á tvær systur, Bryndísi Margréti f. 1959 og Berglindi f. 1971.

Elísa Henný fæddist í Reykjavík 18. maí 1968. Foreldrar hennar eru þau Björg Magnúsdóttir skrifstofukona og Örn Henningsson tryggingamiðlari.
Elísa á tvo bræður, Magnús Helga f. 1964 og Hjört Örn f. 1976.

Dásamlegt að alast þarna upp
Bjarki og Elísa Henný eru bæði uppalin í Fossvogshverfinu fyrir utan fimm ár sem Elísa var búsett í Breiðholti en hún hélt samt áfram skólagöngu sinni í Fossvogsskóla. Fossvogurinn var að byggjast upp á þessum tíma og því mikið um að barnafjölskyldur væru að koma sér fyrir. Fjöldi barna var því ávallt úti að leika sér og það var margt um að vera. Þau eru sammála um að þarna hafi verið dásamlegt að alast upp.
Bjarki og Elísa kynntust þegar þau voru 14 og 15 ára gömul í Réttarholtsskólanum. Bjarki segist hafa verið búinn að gjóa á hana augum áður en hún veitti honum athygli. Leiðir þeirra lágu síðan saman í partíi og þá tókust kynni með þeim fyrir alvöru.

Reyndasti leikmaður sögunnar
Þegar Bjarki var lítill strákur hafði hann lítinn áhuga á íþróttum en hann hjólaði mikið með félögum sínum og reyndi fyrir sér í knattspyrnu. Fjölskyldan fór mikið í útilegur og ferðalög á hans yngri árum og eins fór Bjarki í margar utanlandsferðir sjóleiðina með föður sínum en hann starfaði sem vélstjóri á millilandaskipum.
Áhugi hans á handbolta hófst þegar hann var sextán ára þegar skólabróðir hans Örnólfur Jónsson dró hann með sér á handboltaæfingu hjá Víkingi. Tveimur árum síðar var Bjarki valinn í æfingahóp landsliðsins og fór hann með þeim víða um heim.
Bjarki er einn reyndasti leikmaður í sögu íslenska karlalandsliðsins í handknattleik en ferill hans spannar um 30 ár. Hann var valinn til að taka þátt í Ólympíuleikunum í Seúl í Kóreu árið 1988, hann spilaði með landsliðinu á HM í Frakklandi 1989 þar sem þeir urðu heimsmeistarar, úrvalsliði á HM í Svíþjóð 1993 og eins spilaði hann á móti Egyptum sama ár með heimsliðinu.

Besta tímabilið með Aftureldingu
Bjarki átti möguleika á að gerast leikmaður stærstu liða í Evrópu en sökum þess að hann var samningsbundinn hér heima þá gat hann ekki farið. Þegar samningur hans losnaði 1997 þá fékk hann tilboð frá Drammen í Noregi sem hann gat ekki hafnað. Bjarki bjó eitt ár í Noregi, átti frábært tímabil og endaði næst markahæstur. Hann fékk síðan tilboð frá Aftureldingu sem hann tók og á þessum tíma varð liðið þrefaldur Íslandsmeistari svo það má segja að Bjarki hafi þarna spilað sitt langbesta tímabil, með sínu heimaliði.
Ég spyr Bjarka hvort hann stundi einhverjar íþróttir í dag? „Já, ég stunda hjólreiðar, golf og skíði á veturna og svo fer ég í ræktina við og við, maður þarf að hafa eitthvað fyrir stafni,“ segir Bjarki og brosir.

Íþróttirnar tóku alveg yfir
„Ég gekk í Fossvogs- og Réttarholtsskóla, á unglingsárunum var mikið um að vera og íþróttirnar farnar að taka yfir þannig að það fór kannski minna fyrir lærdóm á þeim tíma en með árunum þá fór maður að hafa meiri áhuga á námi. Á sumrin með skólanum starfaði ég hjá verktakafyrirtæki.
Frá Fjölbraut í Ármúla fór ég í Iðnskólann í Reykjavík í rafvirkjun, ég var mjög heppinn því ég fékk vinnu sem lærlingur hjá Rafver ehf. Eftir námið hélt ég áfram hjá þeim og starfaði sem rafvirki í nokkur ár, þetta var frábær tími með fagmannlegu fólki.
Leið mín lá síðan í Háskóla Íslands þar sem ég tók diploma í rekstrar- og viðskiptafræði og í dag starfa ég sem viðskiptastjóri hjá Jónar Transport.“

Fóru til að styðja sitt lið
Elísa fór mikið í skíðaferðir á sínum yngri árum með stórfjölskyldunni á skíðasvæði Víkings en í útilegur og jeppaferðir á sumrin. Fjölskylda hennar var líka dugleg að fara á fótbolta- og handboltaleiki hjá Víkingi en þau fóru til að styðja sitt lið. Elísa fór líka í Vindáshlíð og var dugleg í skátastörfunum sem krakki.
„Við fjölskyldan bjuggum í blokk í Fossvoginum með svo skemmtilegu fólki sem við höfum enn samband við og það eru reglulega haldin Keldulandspartý. Við krakkarnir í blokkinni vorum alltaf saman, vorum meira að segja með okkar eigið fótboltalið með sér búningum og allt, þetta eru svo skemmtilegar minningar,“ segir Elísa og brosir.

Það var bara svo gaman að vera til
„Ég gekk í Fossvogs- og Réttarholtsskóla og mér fannst yfirleitt mjög gaman í skólanum. Ég var samt pínu kvíðin og þorði aldrei að mæta ein í skólann, mátti aldrei mæta of seint og var mjög samviskusöm. Á sumrin með skólagöngunni starfaði ég í bæjarvinnunni, sem sendill og við afgreiðslustörf.
Mér fannst skemmtilegast á menntaskólaárunum í Menntaskólanum við Sund. Það var bara svo gaman að vera til, félagsskapurinn, tónlistin, allt dramað og hláturs­köstin, við vinkonurnar getum endalaust rifjað upp þessi góðu ár og hlæjum enn. Ég fór svo í Háskóla Íslands í hjúkrun og eftir útskrift þá hef ég starfað hjá Sjúkrasamlaginu, Heilsugæslunni í Mosfellsbæ og Landspítalanum. Í dag starfa ég á skurðstofunum í Orkuhúsinu.
Ég hef alltaf haft mikinn áhuga á íþróttum þótt ég hafi ekki verið að æfa sjálf. Ég er mikið fyrir útivist, hef stundað hlaup og gengið á fjöll. Ég hef verið í skokkhópum og eins hef ég skokkað mikið með mömmu minni og Sesselju vinkonu sem hefur alltaf hvatt mig, sama hvað. Það er svo gott að búa hér í Mosfellsbæ með öll þessi fell í kringum okkur, hér eru dásamlegar skokk- og gönguleiðir.“

Oft fjör á stóru heimili
Bjarki og Elísa giftu sig árið 1990, þau eiga fjögur börn, Örn Inga f. 1990, Kristinn Elísberg f. 1995, Bjarka Stein f. 2000 og Önnu Katrínu f. 2003.
„Við höfum verið dugleg í gegnum tíðina að fara í útilegur með krakkana, þau elskuðu að fara í þessar ferðir svo fellihýsið hefur komið að góðum notum. Við höfum líka stundað útivist mikið, hjólreiðar, farið í göngur og á skíði
Öll börnin okkar hafa stundað íþróttir og við höfum verið mikið með þeim í kringum þær. Horfum mikið á íþróttakappleiki saman, hittumst svo í Hjallahlíðinni, borðum góðan mat og förum í pottinn. Það er oft mikið fjör á stóru heimili, trúðu mér,“ segir Elísa og brosir.

Einkennin ekki mikil í fyrstu
Bjarki og Elísa Henný greindust bæði með Covid í október 2020 en þau eru meðal þúsunda annarra Íslendinga sem glíma við langvarandi veikindi af slíkri sýkingu.
Einkenni Bjarka voru ekki mikil í fyrstu en hann fékk hita á fyrsta degi en eftir nokkra daga hvarf svo lyktar- og bragðskynið.
Elísa segir að veikindin sjálf hafi ekki verið svo slæm í fyrstu, bara þessi venjulegu flensueinkenni, hiti, höfuðverkur og slappleiki. „Ég hef aldrei misst bragð- né lyktarskyn, Guði sé lof því ég elska að borða,“ segir Elísa og brosir.

Með sjúkrabíl á bráðamóttökuna
„Eftir að ég greindist með Covid fór ég allt í einu að finna fyrir einkennum frá hjartanu sem ég hafði aldrei fundið fyrir áður,“ segir Bjarki. „Ég fór með sjúkrabíl á bráðamóttökuna þar sem ég var rannsakaður í bak og fyrir og í ljós kom að ég er með hjartsláttartruflanir. Ég var settur á lyf og fór heim að rannsókn lokinni. Nú er ég undir eftirliti hjá hjartalækni sem metur stöðu mína hverju sinni.
Ég fæ slæm hjartaköst öðru hverju og það er ekki langt síðan ég fékk mitt versta kast. Ég svitna við minnstu áreynslu, hjartað pumpar hratt og svo ekkert og svo aftur hratt. Maður er orðinn næpuhvítur og með yfirliðstilfinningu, það er alveg hrikaleg vanlíðan á meðan þetta stendur yfir,“ segir Bjarki alvarlegur á svip. „Næstu daga á eftir líður manni eins og það sé búið að soga úr manni alla orku, svipað og maður hafi hlaupið heilt maraþon, maður er bara alveg búinn á því.
Vinnuveitendur mínir hafa sýnt þessu mikinn skilning á allan hátt, ég get unnið heima þegar ég þarf á að halda, fyrir það er ég mjög þakklátur.“

Ég hef það að leiðarljósi
„Mér var ráðlagt að fara rólega af stað sem ég gerði en fór svo til vinnu og fann að ég var enn slæm,“ segir Elísa. „Fékk einkenni eins og mikla mæði, höfuðverki, brjóstverki, heilaþoku, málstol, mikið orkuleysi, skjálfta, svima og svo ágerðist þetta bara með tímanum.
Ári seinna eða í október 2021 þá krassa ég algjörlega, fer á Reykjalund í endurhæfingu og miklar rannsóknir. Starfsfólk Reykjalundar reyndist mér vel en mér fannst mjög erfitt að vera komin í þá stöðu að þurfa að fara þangað inn. Mér fannst að margir aðrir þyrftu þess miklu frekar en ég. Læknirinn minn sagði við mig að batinn yrði hægur næstu árin og ég hef haft það að leiðarljósi.
Ég var í veikindaleyfi fram í maí og byrjaði þá í 50% vinnu en er núna komin í 80%, ég vinn ekki á miðvikudögum, það er heilagur hvíldardagur hjá mér.
Vinnuveitendur mínir og samstarfsfólk hafa sýnt mér mjög mikinn skilning og stuðning, þau hafa passað að ég fari ekki fram úr mér og fyrir það er ég þakklát. Það er sigur fyrir mig að geta unnið, sumir hafa ekki getað mætt aftur til starfa eftir Covid.
Það koma auðvitað dagar þar sem ég hef ekki getað mætt og þá finnst mér að ég hafi tapað.“

Allt hverfur innan úr mér
„Batinn er upp á við en hægur, einkennin sem ég hef enn eru verkir, þyngsli í brjóstkassa, höfuðverkur og mest orkuleysi. Þegar líður á daginn fer ég að tæmast að innan, allt hverfur innan úr mér og það er bara ekkert eftir. Ég þarf oft að taka verkjalyf og orkudrykki þegar ég kem heim sem ég gerði aldrei áður,“ segir Elísa.
„Ég hef verið að reyna að finna jafnvægi í þessu öllu saman frá því að ég greindist, er farin að stjórna orkunni því oft var það þannig að ef ég gerði of mikið einn daginn þegar mér leið vel þá þurfti ég að borga fyrir það með því að liggja í rúminu í þrjá daga. Hvíld og orkusparnaður er það sem virkar til að líða betur. Ég get ekki lengur skokkað eða hreyft mig eins og ég vil og auðvitað hefur það áhrif á andlegu hliðina.
Eftir svona veikindi lærir maður að meta betur það sem maður hefur og það sem maður getur notið, fjölskylduna, góða vini, frábæra og skemmtilega vinnu, jóga og fleira til. Við eigum líka þrjú yndisleg barnabörn sem gefa okkur svo mikið, ég vildi að ég hefði meiri orku með þeim.“

Höfum upplifað mikla góðsemi
„Við Bjarki þekkjum marga sem eru að glíma við mikla erfiðleika í lífinu svo okkur finnst við bara vera heppin miðað við okkar aðstæður. Við horfum bæði björtum augum á framtíðina og stefnum að bata en til þess þarf mikla þolinmæði. Standa með sjálfum sér, læra að slaka á og fá ekki móral yfir því að velja og hafna því sem maður gerir. Það getur verið svo erfitt að vera búin að plana eitthvað með fjölskyldu og vinum og þurfa svo að hætta við á síðustu stundu vegna veikindanna, þetta tekur virkilega á.
Við höfum upplifað svo mikla góðsemi og væntumþykju frá fólki, fjölskyldum okkar, vinum, samstarfsfólki og fleirum, við erum bara orðlaus. Við erum sannarlega rík að hafa allt þetta góða fólk í kringum okkur.“
Ég spyr hjónin í Hjallahlíðinni hvort þau vilji segja eitthvað að lokum. „Já, við óskum Mosfellingum öllum gleðilegrar jólahátíðar og farsældar á nýju ári,“ og þar með kvöddumst við.

Val á Mosfellingi ársins 2023 stendur nú yfir. Lesendum gefst kostur á að tilnefna þá sem þeim þykja verðugir að bera nafnbótina. Öllum er frjálst að senda inn tilnefningar í gegnum heimasíðu blaðsins www.mosfellingur.is. Þetta er í 19. sinn sem valið fer fram á vegum bæjarblaðsins Mosfellings. Íbúar eru hvattir til að taka virkan þátt og senda inn tilnefningar. Gjarnan má fylgja með stuttur rökstuðningur fyrir tilnefningunni og hvað viðkomandi hefur lagt til samfélagsins.

Áður hafa þessi hlotið nafnbótina: Sigsteinn Pálsson, Hjalti Úrsus Árnason, Jóhann Ingi Guðbergsson, Albert Rútsson, Embla­ Ágústsdóttir, Steindi Jr., Hanna Símonardóttir, Greta Salóme, Kaleo, Jóhanna Elísa Engelhartsdóttir, Sigrún Þ. Geirsdóttir, Guðni Valur Guðnason, Jón Kalman Stefánsson, Óskar Vídalín Kristjánsson, Hilmar Elísson, Sigmar Vilhjálmsson, Elva Björg Pálsdóttir og Halla Karen Kristjánsdóttir.

Útnefningin verður kunngjörð í fyrsta blaði ársins 2024, fimmtudaginn 11. janúar.

Við erum svo heppin að það eru til einstaklingar eins og Vésteinn Hafsteinsson sem var í ársbyrjun ráðinn afreksstjóri ÍSÍ, en hann er með mikla reynslu af því að þjálfa afreksmenn í frjálsum íþróttum, meðal annars ólympíumeistara.

Ekki allir er ánægðir að Íslendingar séu að leggja svona mikla áherslu á að búa til íþróttamenn í fremstu röð. Segja að við ættum frekar að leggja meiri áherslu á að fá almenning til að æfa og hreyfa sig.

Ég hlustaði fyrir stuttu á viðtal við Véstein útskýra afreksstefnuna. Ástæðan fyrir því að samfélög ættu að leggja áherslu á að byggja upp og styðja við afreksíþróttafólk væri að afrekin sameina okkur og efla sem hóp. Rannsóknir sýna það og við þurfum svo sem engar rannsóknir, við vitum þetta. Við vitum öll hvað það er gaman þegar íslensku landsliðin og íþróttafólkið okkar gerir vel.

Við í Mosfellsbæ vitum þetta líka – mæting bæjarbúa á úrslitaleiki og stemmingin í bænum þegar liðin okkar eru í toppbaráttu sýnir það skýrt. Þau eru fulltrúar okkar, eru að keppa fyrir okkar hönd, leggja á sig fórnir og erfiði fyrir okkar hönd og við kunnum að meta það.

Árangur okkar fólks er líka hvatning fyrir okkur hin að æfa og hreyfa okkur. Það byrja til dæmis fleiri að æfa handbolta í yngri flokkunum þegar meistaraflokkunum gengur vel.

Og það sem kannski mörgum kemur á óvart, Vésteinn segir bestu og farsælustu afreksstefnuna byggjast á því að leyfa efnilegum íþróttabörnum og -unglingum að stunda fleiri en eina íþrótt fram til allavega 15-16 ára aldurs. Þau eiga að hafa gaman af því að æfa og keppa og fá frelsi til þess að lifa eðlilegu lífi, alls ekki byrja að sérhæfa sig eða fórna öllu fyrir mögulegan árangur í einni íþrótt of snemma.

Svarið við spurningunni, almennings eða afreks, bæði takk!

Heilsumolar Gaua
Mosfellingur 21. desember 2023

 

 

Búið er að tilnefna átta konur og ellefu karla til íþróttafólks Mosfellsbæjar 2023.
Eins og áður gefst bæjarbúum kostur á, ásamt íþrótta- og tómstundanefnd
Mosfellsbæjar, að kjósa íþróttafólk ársins rafrænt á www.mos.is.
Í nýjasta tölublaði Mosfellings má finna kynningu á íþróttafólkinu sem tilnefnt er og afrekum þess á árinu.
Netkosning stendur yfir frá 30. nóvember til og með 11. desember. Velja skal í 1., 2. og 3. sæti í kvenna- og karlaflokki. Kosningin er ekki gild nema valið sé í öll þrjú sætin.
Tilkynnt verður um valið við hátíðlega athöfn fimmtudaginn 11. janúar.
Núverandi íþróttafólk Mosfellsbæjar eru þau Thelma Dögg Grétarsdóttir blakkona úr Aftureldingu og Anton Ari Einarsson knattspyrnumaður hjá Breiðabliki.

Hér er hægt að kjósa

Formannafundir Aftureldingar fóru fram á dögunum þar sem formenn allra 11 deilda Aftureldingar hittust og fóru yfir málin.
Mikill órói er meðal Aftureldingarfólks eftir að hafa séð drög að fjárhagsáætlun Mosfellsbæjar sem tekin hefur verið til fyrri umræðu í bæjarstjórn.
Samráðsvettvangur Mosfellsbæjar og Aftureldingar var settur á laggirnar haustið 2018 um uppbyggingu og nýtingu íþróttamannvirkja að Varmá.
Afturelding hefur nú ákveðið að draga sig úr þessum vettvangi og segir þá vinnu sem þar sé unnin litlu sem engu skila fyrir félagið.

Áskorun til bæjarstjórnar
Formannafundur Aftureldingar skorar á bæjarstjórn að við uppbyggingu að íþróttasvæðinu að Varmá á árinu 2024 verði sú framkvæmd fullkláruð í einum áfanga og til staðar verði bæði knattspyrnuvöllur og frjálsíþróttasvæði við verklok.
Það er að öllu leyti óásættanlegt að ekki eigi að vera til æfingaaðstaða til frjáls­íþróttaiðkunar og með því að bíða með uppbyggingu er Mosfellsbær að stuðla að því að leggja niður starf frjálsíþróttadeildar Aftureldingar, segir í áskoruninni.
Þá skorar Afturelding jafnframt á bæjaryfirvöld að hefja þegar í stað vinnu við að skipuleggja uppbyggingu íþróttasvæðisins að Varmá og fara í hönnun þeirra bygginga sem vitað er að þarf að reisa, þ.e. hönnun þjónustubyggingar og stúku.

Kallað eftir heildarsýn
„Mikill órói hefur verið í mínu kæra félagi, Aftureldingu, síðustu vikur,“ segir Birna Kristín Jónsdóttir formaður Aftureldingar.
„Í langan tíma höfum við kallað eftir heildarsýn og skipulagningu á því hvernig tímalínan á að vera varðandi uppbyggingu íþróttamannvirkja að Varmá.
Það er sannarlega verið að setja 700 milljónir í framkvæmdir á árinu 2024 og fögnum við því sannarlega. En við fögnum því alls ekki að verið sé að taka alveg aðstöðuna af einni deild og óbeint verið að leggja niður frjálsíþróttadeild félagsins.
Ég brenn fyrir því að sjá félagið mitt blómstra og aðstöðuna batna en viðurkenni að það er nett bugun í gangi en saman komumst við vonandi áfram,“ segir Birna Kristín.

Uppsöfnuð uppbyggingarþörf
Eftir holskeflu neikvæðrar umræðu á samfélagsmiðlum á dögunum sá meirihlutinn í bæjarstjórn Mosfellsbæjar sig knúinn til að svara.
„Eftir kosningar í maí 2022 voru miklar væntingar bundnar við að nýr meirihluti hæfi umtalsverða uppbyggingu að Varmá enda var mikil uppsöfnuð uppbyggingarþörf á svæðinu,“ skrifar Halla Karen formaður bæjarráðs.
„Á síðastliðnu eina og hálfa ári hefur gervigrasvöllurinn verið endurnýjaður að fullu og settur upp vökvunarbúnaður. Þá fékk Afturelding afhenta styrktaraðstöðu sem óskað hefur verið eftir í fjöldamörg ár og eins hefur félagið fengið aukið fjármagn til þess m.a. að mæta auknum kostnaði við starfsmannahald.
Í fjárhagsáætlun 2024 er gert ráð fyrir tæpum milljarði í framkvæmdir, þ.á m. að aðalvöllurinn verði endurgerður að fullu auk þess sem í þriggja ára fjárhagsáætlun er gert ráð fyrir bæði þjónustubyggingu og stúkubyggingu við aðalvöllinn.
Við erum með stórhuga hugmyndir um framtíð Varmársvæðisins og teljum mikilvægt að horfa á svæðið í heild og horfa til framtíðar en bæta ekki við enn einum bútnum í bútasauminn.“

Ég kynntist Steve Maxwell í Danmörku fyrir rúmum 17 árum á þriggja daga námskeiði fyrir ketilbjölluþjálfara. Hann var einn af aðaþjálfurunum og stóð heldur betur undir væntingum, frábær þjálfari og fyrir utan æfingasalinn skemmtilegur og lifandi karakter sem hefur gert og upplifað margt í tengslum við íþróttir, æfingar og lífið sjálft. Við mynduðum sterk tengsl þarna í Kaupmannahöfn og grunn að vináttu sem hefur haldist síðan.

Eitt af því sem mér finnst áhugaverðast við Steve er að hann hefur alla tíð lagt mikla áherslu á að læra meira, bæði um æfingar og svo annað sem hann áhuga á. Hann er ekki fastur í einni aðferðafræði, prófar sig áfram, fer á námskeið hjá öðrum, les mikið og horfir á viðtöl við þá sem honum finnst vera að gera áhugaverða hluti og ná árangri með þá. Steve fylgist ekki bara með því sem er að gerast í dag, heldur stúderar líka það sem gömlu meistararnir lögðu áherslu á.

Steve er mín helsta þjálfarafyrirmynd og hefur alltaf verið. Hann leggur í dag mikla áherslu á hvíld og endurheimt. Styrktaræfingar sem hann setur sínu fólki fyrir eru stuttar, einfaldar en mjög krefjandi. Ein styrktaræfing á viku er nóg. Minna er meira, ef við hlustum á skilaboð líkamans og förum eftir þeim.

Eftir margra ára hlé er ég aftur kominn í einkaþjálfun hjá gamla meistaranum. Fyrstu vikurnar eru að baki, en við erum að vinna að ákveðnu langtímamarkmiði. Styrkur, liðleiki, þol, tækni, næring, hvíld, öndun og ýmislegt fleira kemur við sögu í þjálfuninni og eins og alltaf þegar ég er í miklu sambandi við Steve er ég að læra eitthvað nýtt alla daga.

Þann dag sem við höldum að við kunnum og vitum allt, byrjar að fjara undan okkur. Höldum áfram að vilja læra og fræðast, það er lykill að betra lífi.

Heilsumolar Gaua
Mosfellingur 30. nóvember 2023