Hugsum stærra, gerum meira og gerum betur

Það viðhorf er ekki óalgengt hjá fólki á öllum aldri að það skipti engu máli hverjir fari með stjórn landsins eða í sveitarfélögunum, það sé sami rassinn undir öllu þessu liði.
Engin ástæða sé til þess að drattast á kjörstað, þetta verði allt óbreytt eftir kosningar hvort eð er. En er það þannig? Skiptir virkilega engu máli hver heldur um stjórnartaumana?

Reynslan sýnir okkur að það skiptir miklu máli og þá er ég ekki að tala um fjarlæga fortíð, heldur nútímann. Auðvelt er að bera saman stöðu fjármála í sveitarfélögunum hér í Kraganum við ástandið í Reykjavík. Á meðan bæjarstjórnirnar í Kraganum reka bæjarsjóði af ábyrgð, skynsemi og með jákvæðri niðurstöðu við erfiðar aðstæður þessi misserin, en halda um leið uppi fullri þjónustu við bæjarbúa, þá er fjárhagur stærsta sveitarfélagsins á svæðinu – Reykjavíkurborgar – rjúkandi rúst. Og það gerist þrátt fyrir að hún sé langstærsta sveitarfélagið og með alla skattstofna fullnýtta.
Og hver skyldi nú vera galdurinn á bak við þetta? Jú, hann er einfaldur, sveitarfélögunum í Kraganum er stýrt af sjálfstæðismönnum, en Reykjavík lýtur forsjá vinstri flokkanna með Viðreisnarhækjuna sér til stuðnings.

Samgönguvandi í boði borgarinnar
Við sem búum í nágrenni borgarinnar þekkjum umferðarteppurnar sem fyrst og fremst eru heimatilbúinn vandi, vegna þess að Reykjavíkurborg sinnir ekki þeim skyldum sínum að greiða fyrir umferðinni. Öll þekkjum við tafirnar á gatnamótum Reykjanesbrautar og Bústaðarvegar, tafir sem kosta óheyrilegar fjárhæðir vegna vinnutaps.
En þótt umferð gangi á margan hátt greiðlega hér á svæðinu, þá þekkjum við nokkra staði þar sem hraða þarf framkvæmdum til þess að greiða okkur leið og auka jafnframt umferðaröryggi allra vegfarenda. Um þessar mundir eiga sér stað miklar framkvæmdir í samgöngumálum, ekki síst í nágrenni höfuðborgarinnar. Ýmsar þeirra eru verkefni sem ég barðist fyrir að kæmu til framkvæmda þegar ég gegndi embætti samgönguráðherra árið 2017.
En fyrirliggjandi framkvæmdaáætlanir munu ekki standast eins og skrifað var upp á í Samgöngusáttmálanum 2019, vegna þess m.a. að leiðsögn skortir hjá ríkinu á sama tíma og Reykjavíkurborg er látin komast upp með það að tefja lykilframkvæmdir. Þar á ég t.d. við mislægu gatnamótin á Reykjanesbraut við Bústaðaveg sem áttu að koma til framkvæmda á þessu ári.
Mér finnst sorglegt að þetta skuli látið viðgangast á meðan brýn lykilverkefni hér í Kraganum fá ekki jafn skjótan framgang og nauðsynlegt væri. Þar er ég m.a. að tala um Arnarnesveginn sem átti að klárast á þessu ári með mislægum gatnamótum við Breiðholtsbraut, en Reykjavíkurborg er látin komast upp með að tefja. Ekki síður er brýnt að hraða bráðnauðsynlegum framkvæmdum í Garðabæ, en þar er búið að setja áform um stokk á Hafnarfjarðarvegi í Garðabæ á framkvæmdaáætlun áranna 2028–2030, en þessi framkvæmd er mjög mikilvæg.
Og í Hafnarfirði er ekki síður aðkallandi að taka fyrr til hendinni en hugmyndir eru uppi um. Þar er ég með í huga algjöra lykilframkvæmd á Reykjanesbraut, þ.e. við Lækjargötu og Álftanesveg, Kaplakrika. Þetta verkefni á að teygja yfir árin 2024 til 2028. Framkvæmdir í Hafnarfirði eiga skv. þessu ekki að hefjast fyrr en í lok næsta kjörtímabils og í Garðabæ í lok þarnæsta kjörtímabils. Það er óásættanlegt.
Mér hefur oft fundist – og ég er alls ekki einn um það – að við framkvæmdir á vegum hins opinbera ríki of oft skammsýni og að unnt sé að hraða framkvæmdum og nýta fjármuni betur en gert er, með fyrirhyggju sem síðan leiðir til sparnaðar. Það hefur margoft komið í ljós að með því að hugsa stærra, gera meira og gera betur má ná fram aukinni hagkvæmni vegna stærðar og umfangs. Það mun, þegar upp verður staðið, geta sparað okkur milljarða í samgönguframkvæmdum. Þann ávinning mætti síðan nota í önnur verkefni, eða skattalækkanir sem ekki er vanþörf á.

Jón Gunnarsson
Höfundur óskar eftir stuðningi í 2. sætið í prófkjöri Sjálfstæðisflokksins í Kraganum dagana 10. – 12. júní.