Að þjálfa er mín hugsjón

Sigrún Másdóttir hefur frá unga aldri haft gaman af íþróttum og þá sérstaklega hópíþróttum. Hún æfði flestar þær íþróttagreinar sem í boði voru en handboltinn hafði á endanum vinninginn.
Sigrún var 16 ára þegar hún spilaði sinn fyrsta handboltaleik með meistaraflokki og 51 árs þegar hún spilaði þann síðasta. Hún hefur einnig starfað sem handboltaþjálfari hjá Aftureldingu í yfir 20 ár með dyggri aðstoð yngri leikmanna.

Sigrún er fædd í Reykjavík 15. maí 1972. Foreldrar hennar eru Sigríður Halldóra Gunnarsdóttir bankastarfsmaður l. 2019 og Vöggur Clausen Magnússon. Stjúpfaðir Sigrúnar til fjórtán ára aldurs er Már Gunnarsson.
Sigrún á átta hálfsystkini, Gunnar Skúla, Ólafíu Björgu og Maríu sammæðra og Kristínu, Guðrúnu Maríu, Ólöfu Huld, Zanný og Martein samfeðra.

Maður lék sér í nærumhverfinu
„Ég ólst upp mín fyrstu ár í Laugarneshverfinu en þar bjuggu einnig amma mín og afi. Það var mikið af krökkum í hverfinu og þarna eignaðist ég mínu fyrstu vini. Þegar ég var sjö ára þá fluttum við í Helga­landið í Mosfellssveit og þar lék maður sér mikið í nærumhverfinu, í klettunum í kring.
Við systkinin vorum mikið hjá afa og ömmu fyrstu árin eftir að við fluttum í sveitina, því þá gátum við hitt okkar gömlu vini reglulega.“

Mamma hvatti okkur áfram
Sigrún var ung að árum þegar hún fór að elta Gunnar bróður sinn í íþróttahúsið að Varmá og það fór svo að hún fór að vera þar öllum stundum. Hún fór að æfa flestar þær íþróttagreinar sem í boði voru á þessum tíma, badminton, frjálsar íþróttir, handbolta og knattspyrnu. Sigrún spilaði knattspyrnu á Tungubökkum á sumrin og var einungis ellefu ára þegar hún spilaði sinn fyrsta meistaraflokksleik við mun eldri stelpur.
„Handboltinn tók yfir og mamma fór í stjórn deildarinnar, hún var því mikið í kringum okkur systkinin í íþróttahúsinu og hvatti okkur áfram. Davíð B. Sigurðsson þjálfaði mig fyrstu árin og hann kenndi mér mikið. Hann er líklega ástæðan fyrir því að ég fór ung að hafa áhuga á þjálfun,“ segir Sigrún og brosir.

Þau sýndu mér mikið traust
„Ég byrjaði skólagönguna í Hvassaleitisskóla en fór svo í 2. bekk í Varmárskóla. Ég á góðar minningar þaðan, eignaðist góða vini og kennararnir voru frábærir. Ég var meira að segja í skólakórnum þótt ég hafi aldrei getað sungið,“ segir Sigrún og hlær.
„Ég fór svo í Gaggó Mos en var ekki sú duglegasta að læra, var með unglingaveiki á tímabili og vildi frekar vera að æfa eða að vinna. Ég æfði dans með vinkonum mínum og við kepptum í Tónabæ og sýndum svo á öllum böllum í skólanum.
Á sumrin passaði ég systur mínar á meðan mamma var í vinnunni en hún sá að mestu leyti ein um uppeldið. Ég fór líka í skólagarðana, bar út dagblöð og fór í unglingavinnuna. Síðar fékk ég vinnu í sjoppunni í Háholti og á Western Fried hjá Ragnari Björnssyni heitnum og Ástu. Þau hjónin sýndu mér mikið traust þrátt fyrir ungan aldur.
Eftir útskrift úr grunnskóla fór ég í Fjölbrautaskólann í Breiðholti og síðar í snyrtifræði. Með náminu starfaði ég hjá Hugrúnu á snyrtistofunni Líkami og sál og einnig eftir útskrift.“

Ákveðnar að komast upp í efstu deild
Sigrún var sextán ára þegar hún byrjaði að spila með meistaraflokki Aftureldingar í handbolta. Ári seinna voru stelpurnar í liðinu ákveðnar í að komast upp í efstu deild en það gekk ekki eftir. Þá ákváðu margar af eldri stelpunum í liðinu að flytja sig yfir í efstu deildir annarra liða.
„Það var ekki grundvöllur fyrir mig að halda áfram í Aftureldingu, því miður,“ segir Sigrún alvarleg á svip. „Ég fékk símtal frá þjálfara Stjörnunnar og ákvað í framhaldi að ganga til liðs við liðið.“
Árið 1999 var Sigrún búin að spila 200 leiki fyrir Stjörnuna og Íslands- og bikarmeistaratitlar í höfn, eiga tvö börn, lenda í erfiðum meiðslum og var orðin þreytt á akstrinum á æfingar. „Ég sleit krossband og þau meiðsli hafa sett strik í minn feril og þetta háir mér enn í dag. Ég hætti að spila með Stjörnunni árið 2000 eftir að hafa spilað með öllum yngri landsliðum og nokkra A-landsleiki og tók mér síðan frí.
Ég spilaði samt ófáa leiki í utandeildinni með Stjörnunni en ákvað svo 37 ára að taka slaginn með ungu liði Aftureldingar, þar spilaði ég í nokkur ár með Söru dóttur minni og stelpum sem ég hafði þjálfað. Á afmælisdaginn minn 2023 spilaði ég minn síðasta leik, ákvað að þetta væri orðið gott þar sem hnéð þyrfti að halda fyrir starf mitt og áhugamál.“

Aftureldingarhjartað langstærst
„Aftureldingarhjartað mitt er alltaf langstærst og mér fannst leitt að þurfa að yfirgefa félagið. Ég byrjaði ung í handbolta, hef þjálfað hér í 20 ár með aðstoð annarra leikmanna og eins stjórnaði ég handboltaskólanum í tíu ár.
Margir sigrar hafa unnist og ég hef fylgst vel með þeim sem hafa skilað sér upp í meistaraflokk. Að vita að þær hafi notið sín í handboltanum og að ég hafi lagt inn góð gildi fyrir þær er það sem stendur upp úr á ferlinum.“

Dugleg að fara í göngutúra
Eiginmaður Sigrúnar er Stefán Þór Jónsson verslunarstjóri hjá Arctic Trucks. Þau eiga þrjú börn, Gunnar Ágúst f. 1994, Söru Lind f. 1998 og Sindra Þór f. 2014. Barnabörnin eru tvö.
„Við fjölskyldan reynum að eyða eins miklum tíma saman og við getum bæði hér heima og erlendis. Við kíkjum í sveitina, veiðum og erum dugleg að fara í göngutúra. Við förum líka mikið á hand- og fótboltaleiki og á skíði. Það er líka mikið að gera í kórastarfi hjá Stefáni.“

Þessi hópur er orðin partur af lífi mínu
Sigrún starfaði áður sem sem aðstoðarmaður tannlæknis og fór svo í íþróttafræði í HR. Þaðan fór hún til Útlitslækningar og samhliða því þjálfaði hún handbolta. Í dag kennir hún íþróttir í Fossvogsskóla og aðstoðar við handboltaþjálfun drengja hjá UMFA.
„Ég hef líka kennt konum vatnsleikfimi í Lágafellslaug í 12 ár þar sem þær næra bæði líkama og sál. Þessi hópur er orðinn partur af lífi mínu og margar þessara kvenna eru búnar að vera hjá mér frá upphafi. Einnig kenndi ég vatnsleikfimi hjá eldri borgurum í vetur, sem er búið að vera virkilega gaman.
Að kenna eða þjálfa börn og fullorðna þarf að vera gert af hugsjón. Flestir eiga að geta fundið sér hreyfingu eða íþrótt við hæfi, við sem þjálfarar verðum að mæta iðkendum á þeirra forsendum,“ segir Sigrún að lokum er við kveðjumst.