Sigurbjörn Grétar Eggertsson ráðgjafi og formaður Blaksambandsins segir mörg verkefni fram undan til að efla íþróttina.

Blaksamband Íslands var stofnað árið 1972 og á næsta áratug þróaðist blakið umtalsvert nær þeirri mynd sem við þekkjum í dag. Í kjölfar stofnunar sambandsins var landslið sett á laggirnar og voru fyrstu landsleikirnir spilaðir árið 1974, við Norðmenn.
Mosfellingurinn Sigurbjörn Grétar Eggertsson tók við formennsku Blaksambandsins sl. vor. Hann ásamt fjölda kraftmikilla einstaklinga eru að kortleggja stöðuna til að sinna þeim fjölda verkefna sem fram undan eru til að efla íþróttina og ná sem bestum árangri.

Sigurbjörn Grétar eða Grétar eins og hann er ávallt kallaður er fæddur í Reykjavík 19. september 1967. Foreldrar hans eru þau Sigurlaug Þorleifsdóttir sjúkraliði og Eggert Karlsson bifvélavirki.
Grétar á tvö systkini, Þorleif Karl f.1965 og Sesselju Kristínu f.1968.

Fljótur að aðlagast nýjum heimkynnum
„Fyrstu árin bjó ég á Eyrarbakka en fjölskylda mín fluttist síðan á Hjallholt á Vatnsnesi þar sem foreldar mínir tóku við búi afa míns. Ég fór í heimavist í Laugarbakkaskóla í Miðfirði og hugsa með hlýjum hug til þeirra ára.
Þegar ég var 10 ára fluttum við inn á Hvammstanga og ég var töluvert fljótur að aðlagast nýjum heimkynnum. Ég gekk í grunnskólann og uppáhaldsfögin mín voru íslenska, tungumál og saga. Ég var mikið í íþróttum og æfði margar íþróttagreinar, fótbolta, körfubolta, frjálsar íþróttir og hlaup. Ég var líka í leikhússtarfinu svo það var alltaf nóg að gera.
13 ára var ég farinn að taka að mér þjálfun yngri barna í fótbolta og svo starfaði ég í málningarvinnu hjá Erni Guðjónssyni.“

Hafði aldrei farið til útlanda
Grétar var 15 ára þegar hann var valinn af Lionshreyfingunni á Íslandi til að fara utan í mánuð á þeirra vegum. Hann átti að búa með 90 öðrum unglingum frá 30 löndum í tvær vikur og vera síðan hjá fjölskyldu eftir það. Hann gat valið úr mörgum löndum og valdi Ítalíu.
„Sveitastrákurinn ég hafði aldrei farið til útlanda og hvað þá í flugvél svo það reyndi á að fara einn. Þessi ferð mótaði mig mikið og var gott veganesti út í lífið. Ég kynntist ungmennum frá ólíkum menningarheimum og fékk innsýn í þeirra líf sem var gaman.“

Langaði að prófa eitthvað nýtt
Árið 1983 hóf Grétar nám við Menntaskólann á Egilsstöðum en skólafélagar hans héldu í aðrar áttir. „Ég valdi þennan skóla því mig langaði að prófa eitthvað nýtt, ég hafði til dæmis aldrei komið til Egilsstaða. Tíminn á heimavistinni var mjög skemmtilegur, ég tók þátt í flestum liðum í íþróttum, uppsetningum á leikritum og var um tíma formaður nemendafélagsins. Samhliða náminu starfaði ég á Vonarlandi, þjónustumiðstöð fyrir þroskahamlaða.
Eftir tveggja ára dvöl fyrir austan fór ég að æfa knattspyrnu með Hetti.“

Gefandi að vera innan um börnin
„Ein jólin þegar ég kom heim í frí þá var ég svo heppinn að fá vinnu á leikskólanum. Það þótti alveg nýtt að karlmaður tæki að sér starf þar en það var mjög gefandi að vera innan um börnin.
Eftir útskrift úr ME hélt ég á heimaslóðir og fór að vinna aftur við að mála ásamt því að vera í boltanum. Ég fékk síðan símtal þar sem mér var boðin íþróttakennarastaða í Laugarbakkaskóla sem ég þáði. Þaðan fór ég á Skagaströnd og kenndi þar fjóra daga í viku sem þýddi að þá voru langar helgar fram undan. Við félagarnir vorum því duglegir að fara til Reykjavíkur til að skemmta okkur. Í einni slíkri ferð hitti ég Guðrúnu Elvu Sveinsdóttur hárgreiðslumeistara. Guðrún er frá Egilsstöðum og við vissum hvort af öðru þar. Við eigum saman tvær dætur, Thelmu Dögg f.1997 og Daníelu f. 2002.“

Fluttu til Egilsstaða
„Ég flutti suður og hóf störf hjá Lækjarási, dagvistun fyrir þroskahamlaða. Síðan fór ég yfir til Hrafnistu og fór að huga að öldruðum ásamt því að þjálfa yngri flokka í knattspyrnu. Ég hef lært mikið á því að vinna með börnum, þroskahömluðum og öldruðum.
Árið 1993 fengum við Guðrún boð um að flytjast til Egilsstaða sem við þáðum. Ég fór að spila með Hetti og Guðrún sinnti hárgreiðslustörfunum. Við fluttum svo aftur suður og keyptum okkur íbúð í Árbænum og síðar í Grafarvogi. Ég starfaði við sölu og þjónustu hjá Málningu, Harðviðarvali og TVG Zimsen en frá árinu 2000 hef ég starfað sem ráðgjafi hjá Motus.
Ég skellti mér í fjarnám í viðskiptafræði og lauk því námi árið 2005 frá Háskólanum á Akureyri.“

Heppinn að fá að taka þátt í þessu
„Við fjölskyldan fluttum í Mosfellsbæ árið 2002 og hér líkar okkur vel að vera. Guðrún fór að taka þátt í blakinu hjá Aftureldingu og Thelma dóttir okkar líka. Ég hélt mig við fótboltann og spilaði með Umfus í dágóðan tíma.
Fljótlega fór ég svo að sinna yngri flokka starfinu í blakdeildinni. Þá var búið að ákveða að setja á fót meistaraflokk kvenna til að keppa í efstu deild. Ég var svo heppinn að fá að taka þátt í þessu verkefni ásamt fleirum.
Ég var í stjórn meistaraflokksins í um fimm ár og þetta var áhugaverður og krefjandi tími. Blakið var á þessum tíma að ná góðum árangri og hefur verið ein af sterkum stoðum Aftureldingar. Í gegnum árin hafa margir góðir einstaklingar unnið frábært starf í deildinni en það er óhætt að segja að Guðrún Kristín formaður deildarinnar hafi borið hitann og þungann af þessu frá upphafi og gert það með glæsibrag.“

Við eigum eftir að gera svo margt
Grétar ákvað að hætta í stjórn blakdeildar Aftureldingar vorið 2018 en um haustið var haft samband við hann og hann spurður að því hvort hann væri tilbúinn til að bjóða sig fram til formanns Blaksambands Íslands. Hann tók sér góðan umhugsunarfrest, sló til og var kosinn formaður á ársþingi BLÍ þann 30. mars 2019 til tveggja ára.
„Það eru mörg verkefni og áskoranir fram undan því blakið á svo mikið inni en það er einmitt meginástæða þess að ég tók þetta starf að mér. Við höfum verið að kortleggja núverandi stöðu og eigum eftir að gera margt til að efla íþróttina, keppnis­lega, útbreiðslulega og ekki síst kynna hana mun betur fyrir fólki.
Í hreyfingunni er fjöldi kraftmikilla einstaklinga sem eru tilbúnir að lyfta blakinu hærra og ná meiri árangri svo það eru bara spennandi tímar fram undan,“ segir Grétar brosandi er við kveðjumst.

Mosfellingurinn 9. janúar 2020
ruth@mosfellingur.is

Líkamsræktarstöðin World Class í Mosfellsbæ mun taka í notkun nýja 940 m2 viðbyggingu á laugardaginn. Líkamsræktarstöðin, sem fyrst var opnuð í Lágafellslaug í desember 2007, mun því stækka um helming.

World Class mun bjóða upp á stærri tækjasal, infrared heitan sal, hjólasal með ic7 hjólum, fjölnota sal, tvo nýja búningsklefa, infrared gufu, þurrgufu og auðvitað aðgang að Lágafellslaug. Mosfellsbær og World Class undirrituðu samning vegna stækkunar á íþrótta- og líkamsræktaraðstöðu í Lágafelli sumarið 2017. Nánar verður fjallað um endurbætta stöð World Class í næsta blaði.

Ég er búinn að lesa þrjá pistla um nýja árið, skrifaða af þekktum pennum Fréttablaðsins og Moggans. Allir pistlarnir snúast um þá algengu hjarðhegðun okkar Íslendinga að rífa sig í gang eftir allsnægtadesember þegar lífið snýst um að njóta og leyfa sér allar mögulegar og ómögulegar freistingar, sérstaklega þær sem hafa eitthvað með mat og drykk að gera.

Einn pistlahöfundurinn, ekki sá léttasti en skemmtilega kaldhæðinn og launfyndinn penni, gerir grín að veganúar og um leið þeirri staðreynd að flestir gefast upp á matar- og hreyfingarátaki áður en janúar er liðinni. Annar pistlahöfundur segist vera hætt að reyna að nota byrjun nýs árs í að skafa af sér þau fimm kíló sem hún bætir alltaf á sig í desember. Ætlar núna að fara sátt og sæl inn í nýja árið, fimm kílóum þyngri. Sá þriðji segir að allt snúist alltaf um mat á Íslandi, að svoleiðis þurfi það ekki að vera, en hann ætli samt ekki að standast freistingar eins og feitar kótilettur þegar þær bjóðast honum.

Ég held að þessir pistlar hafi átt að vera hvetjandi og kannski eru þeir það fyrir einhverja. Ég les úr þeim uppgjafarskilaboð. Hættið að reyna. Hættið að reyna að lifa heilbrigðu og lífi. Hættið að reyna að breyta og bæta. Gefist upp fyrir öllum freistinginum og gefið skít í afleiðingarnar. Leyfið ykkur að þyngjast ár eftir ár, leyfið ykkur að verða oftar veik og viðkvæmari fyrir sjúkdómum, leyfið ykkur að vera þreytt og hætta að geta hluti, leyfið ykkur allt sem ykkur langar í.

Ég er hinsvegar sammála pistlahöfundum um að brjálæðisátak í janúar (og svo aftur eftir sumarsukkið í september) skilar sjaldnast langtímaárangri. Hvað þá, hver er leiðin? Hún er einföld, borðaðu hollt og gott – ekki of mikið – allt árið. Hættu að borða óhollt sama hvaða mánuður er. Málið leyst.

Heilsumolar Gaua
Mosfellingur 9. janúar 2020

Anna Sigurðardóttir sálfræðingur hjá Heilsuborg segist hafa fengið tækifæri til að endurskoða gildi sín og lífsviðhorf eftir barnsmissi.

Anna er þekkt fyrir að vera orku­­mikil, jákvæð og bros­mild og ekki vantar upp á húm­orinn. Í maímánuði árið 2013 tók líf hennar u-beygju er hún fæddi andvana dóttur. Krufning leiddi í ljós að hún hefði látist innan við sólarhring fyrir fæðingu. Í einlægu viðtali við Ruth Örnólfs­dóttur ræðir hún um æskuárin, líkamræktina, dansinn, starf sitt og hvernig hún tekst á við sorgina.

Anna er fædd í Keflavík 22. september 1973. Foreldrar hennar eru þau Hjördís Ólafsdóttir leikskólakennari og Sigurður Einar Björn Karlsson málarameistari.
Anna á tvo bræður, Karl f. 1967 og Gunnar f. 1971.

Lærði fljótt að leika mér utandyra
„Ég ólst upp í Búðardal fyrstu tíu árin og á einungis frábærar minningar þaðan. Ég gekk í Grunnskóla Búðardals og eignaðist þar góða vini. Að alast upp í litlu samfélagi í nálægð við náttúruna var gott og nærandi og ég lærði fljótt að leika mér utandyra. Faðir minn var duglegur að kenna mér á dýralífið og móðir mín kenndi mér nöfnin á blómunum.
Við fjölskyldan höfum alltaf verið hreyfiglöð og vorum mjög dugleg að ferðast. Þegar ég var 7 ára þá fórum við í viku gönguferð um Hornstrandir sem var mjög gaman.“

Dönsuðum á göngum skólans
„Við fjölskyldan fluttum í Garðabæinn og áttum þar góð ár. Ég gekk í Flata- og Garðaskóla og mér leið vel í skólanum. Ég átti fáa en góða vini enda var ég mjög upptekin á þessum tíma við að sinna dansæfingum.
Maður var alltaf dansandi á þessum árum og mjög oft tókum við skólasysturnar okkur til og dönsuðum á göngum skólans sem okkur fannst nú ekkert leiðinlegt,“ segir Anna og hlær.

Margir Íslandsmeistaratitlar
Anna var einungis sextán ára þegar hún byrjaði að starfa sem þolfimikennari og tvítug sem einkaþjálfari. Hún hefur keppt í freestyle og suður-amerískum dönsum víða um heim og náði mjög góðum árangri á heimsmælikvarða. Hún hefur einnig unnið marga Íslandsmeistaratitla í dansi, þolfimi og fitness.
Anna var líka í ýmsum danshópum hér á landi og sýndi m.a. á Broadway, í Hollywood, Casablanca, Tunglinu og stærri uppfærslum á Hótel Íslandi. Einnig kom hún reglulega fram í þættinum Á tali hjá Hemma Gunn.
18 ára flutti hún til London ásamt dansfélaga sínum og bjó þar í tæpt ár. Þar stunduðu þau nám ásamt því að taka þátt í danskeppnum. Frá London fóru þau til Hollands.
„Ég reyndi að fara í framhaldsnám samhliða flakki mínu um heiminn en ég fann fljótt út að það gekk ekki upp. Dansinn tók of mikinn tíma, kostaði líka mikið og maður þurfti oft að dvelja langdvölum erlendis.“

Fékk kvörtun yfir hressleika
Anna flutti til Svíþjóðar árið 1997 og starfaði í þrjú ár á líkamsræktarstöð. Hún tók einkaþjálfararéttindi og starfaði síðan eitt sumar í Þýskalandi. Eftir að hún flutti heim aftur tók hún að sér stöðu framkvæmdastjóra líkamsræktarstöðvar.
Hún minnist þess að í einum morgunleikfimitímanum fékk hún kvörtun yfir því hversu hress hún væri svona að morgni og gat hún ekki annað en brosað yfir því en Anna og systkini hennar eru þekkt fyrir mikla orku, jákvæðni og húmor.

Vildi ekki óþroskaðan dreng
Anna kynntist eiginmanni sínum, Elíasi Víðissyni framkvæmdastjóra og eiganda Múr og mál og Stoð pallaleigu, þegar hún var 29 ára. Þau eiga fimm börn, Elías Karl 15 ára, Óðinn 12 ára, Mána 10 ára, Mörtu Marín fædda andvana 2013 og Bjart 5 ára.
„Við hjónin kynntumst í gegnum Erlu systur Elíasar en við unnum saman. Erla sagðist vita um góðan mann handa mér en þegar ég frétti að hann væri þremur árum yngri þá leist mér ekkert á blikuna, vildi sko ekki vera með einhverjum óþroskuðum dreng,“ segir Anna og skellir upp úr.
„Ég samþykkti að hitta hann og sé ekki eftir því, ég kolféll fyrir þessum glaðværa og umhyggjusama orkubolta.“

Lifum enn á minningunum
„Fyrstu fimm árin okkar saman var nóg að gera, ég fór í sálfræðinám, við eignuðumst þrjú börn, giftum okkur og byggðum okkur einbýlishús. Það hefur aldrei verið lognmolla í kringum okkur svo manni leiðist aldrei þótt það hafi stundum tekið á að hafa svona mikið fyrir stafni.
Við fluttum í Mosfellsbæ 2007 og gætum ekki hugsað okkur betri stað til að búa á. Árið 2010 fluttum við til Danmerkur og bjuggum þar í eitt ár þar sem ég fór í nám í klínískri sálfræði. Elli minn var heimavinnandi húsfaðir á meðan og stóð sig vel, það var loksins allt í röð og reglu á heimilinu. Þetta ár var yndislegt í alla staði og við lifum enn á minningunum. Eftir að heim var komið fór ég í starfsnám á Reykjalundi sem var mjög lærdómsríkt.“

Ýmsir þættir voru ekki athugaðir
„Árið 2013 hóf ég störf á sálfræðistofu í Skeifunni. Ég var ófrísk á þessum tíma og við fjölskyldan biðum spennt eftir nýja fjölskyldumeðlimnum sem átti að fæðast þetta sama ár en von var á lítilli stúlku.
Í fæðingunni eða eftir 42 vikna meðgöngu kom í ljós að dóttir okkar var andvana. Þetta var mikið reiðarslag þar sem ég hafði oft beðið um ítarlegri athugun á meðgöngunni því ég var farin að léttast í lok hennar og eins voru ýmsir aðrir þættir ekki athugaðir.
Í krufningu kom í ljós að hún hefði látist 12-24 klukkustundum fyrir fæðinguna vegna vanstarfsemi fylgjunnar, en dóttir okkar var alveg heilbrigð.
Við kærðum ljósmóðurina til Landlæknis sem fékk áminningu um vanrækslu í starfi. Einnig voru nokkrir starfsferlar skerptir er varða umsjón með konum eldri en 40 ára.“

Náðum illa að stilla strengi okkar
„Þegar við vorum að reyna að vinna úr sorginni vegna dóttur okkar varð ég ólétt og var það mikið lán. Við hjónin vorum búin að eiga erfitt tímabil, náðum illa að stilla strengi okkar saman enda upplifðum við sorgina á gjörólíkan hátt. Sem betur fer fengum við aðstoð og gátum unnið vel úr því sem er ekki sjálfgefið því meirihluti para sem missa barn slíta samvistum.
Móðurhlutverkið er eitthvað sem mér hefur fundist svo verðmætt. Það er ekki sjálfgefið að eignast börn og því lít ég alltaf á okkur sem múltí milljónera að eiga fimm börn. Móðurhlutverkið er eitt fallegasta og besta hlutverk sem ég hef tekið að mér en jafnframt það erfiðasta. Það er krefjandi en um leið svo gefandi og gott.“

Leikur sér með ímyndunaraflið
Ég spyr Önnu út í sorgina. „Ég er ekki hrædd við sorgina, hún er fyrir mér ást og söknuður til þeirra sem ég elska eins og dóttur minnar og föður. Ég hugsa um sorgina eins og gest sem kemur í heimsókn. Ég finn á líkama mínum þegar hún kemur því ég verð orkulaus, döpur og á erfitt með samskipti en ég tek á móti henni með væntumþykju og kærleika.
Til að lifa betur með sorginni hef ég leikið mér með ímyndunaraflið. Ég hef ákveðið að ýmislegt í náttúrunni eins og vindurinn og sólargeislar séu kossar og kveðja frá dóttur minni. Ég hef fundið sterkt fyrir því að þegar sólin skín á mig þá ímynda ég mér að elskuleg dóttir mín sé að faðma mig eins og ungbörn gera, alveg upp við hálsakotið og ég get fundið hlýjuna. Svona stundir láta mér líða vel, þetta er mín leið til að halda áfram með lífið.“

Fleiri áföll dundu yfir
Síðustu sex ár hafa verið fjölskyldunni ansi erfið en fleiri áföll hafa dunið yfir. Faðir Önnu greindist með MND sjúkdóminn daginn fyrir jarðarför Mörtu Marínar. Hann lést árið 2015.
Annað skelfilegt slys varð innan fjölskyldunnar er ungur maður lést 2016 og svo greindist móðir Önnu með mergæxli árið 2017 og hefur tíminn síðan þá verið henni ansi erfiður en hún er þó á uppleið. Önnur erfið áföll hafa komið upp sem einnig hafa tekið sinn toll.
„Við höfum verið ótrúlega heppin með stuðningsnet,“ segir Anna. „Við höfum fengið mikla aðstoð frá fjölskyldum okkar, vinum, nágrönnum og skólaumhverfinu. Það er verðmætt að fá svona hjálp þegar maður missir alla getu til að sinna sér og öðrum eins og þegar dóttir okkar lést, fyrir það erum við óendanleg þakklát.“

Naut þess að miðla góðum ráðum
„Ég skellti mér í sérfræðinám í hugrænni atferlismeðferð sem var tveggja ára nám með starfi. Ég var með mikið af fyrirlestrum fyrir ýmsa aldurshópa og um ýmis málefni. Ég naut mín í vinnunni við að miðla góðum ráðum um vellíðan fólks og fór því hægt og rólega að vinna meira við það, sem gaf mér mikið.
Ég starfa nú sem sálfræðingur og hóptímaþjálfari hjá Heilsuborg en svo hef ég einnig verið að taka að mér heilsuferðir til Ungverjalands. Þar fer ég með hóp kvenna í vikuferð á heilsuhótel þar sem fram fer dagleg dagskrá.“

Hægara sagt en gert að vera heima
Árið 2017 lenti Anna á vegg, eins og sagt er, en hún var hætt að geta gengið vegna verkja. Hún var búin að finna fyrir streitueinkennum í þó nokkurn tíma en hafði hunsað þau.
Veikindi hennar stafa af áfallastreitu og krónískum verkjum en í ljós komu útbunganir í mjóbaki og hálsliðum sem valda taugaverkjum í útlimum. Hún ákvað að minnka starfshlutfall sitt niður í 50% en það var hægara sagt en gert. Þá fór hugur hennar á fullt og hún átti erfitt með að vera heima og hvílast. Það tók hana hálft ár að venjast nýjum aðstæðum en til þess notaði hún ýmsar leiðir.

Nýr dagur ber með sér nýja von
„Þegar ég horfi til baka yfir ævina þótt ég sé ekki háöldruð þá sé ég að ég hef verið virkilega heppin í lífinu. Ég hef verið lánsöm með heilsu mína, fjölskylduna, engin alvarleg áföll eða sjúkdómar og fyrir það get ég verið þakklát. Að fá að mæta erfiðum áföllum svona seint á ævinni þegar maður er kominn með meiri þroska til að takast á við krefjandi verkefni er lán í sjálfu sér.
Ég er nú í fullu starfi við að hlúa að líkamlegri og andlegri heilsu minni ásamt því að sinna heimili og börnum. Sú uppbygging heldur að sjálfsögðu áfram út ævina. Í gegnum veikindi mín og við að minnka vinnuna hef ég einnig fengið tækifæri til að endurskoða gildi mín og lífsviðhorf. Ég hef alltaf átt auðvelt með að vera jákvæð og bjartsýn og það hjálpar til í svona ferli. Ég hef alltaf notað hreyfingu til að vinna með líðan mína en nú þarf ég að draga úr henni og auka uppbyggingu á andlegu hliðinni.
Ég er búin að sættast við stöðu mína því ég finn að bataferlið er að virka þótt það sé á hraða snigilsins. Ég hef lært það af foreldrum mínum að mæta því sem upp á kemur í lífinu sem verkefni sem þurfi að takast á við og það hjálpar mér að hugsa þannig. Móðir mín kenndi mér að taka einn dag í einu og gera sitt besta miðað við aðstæður. Nýr dagur ber svo með sér nýja von.
Það sem hefur líka hjálpað mikið í gegnum þessi erfiðu verkefni síðastliðin ár eru börnin okkar, þau hjálpa okkur að vera þakklát með hversdagslega hluti í gegnum barnslega gleði þeirra í einfaldleikanum. Við erum lánsöm með drengina okkar, þeir eru hjálpsamir, umhyggjusamir og hafa verið ótrúlega duglegir í gegnum þessi síðustu ár þótt mikið hafi verið á þá lagt.“

Ætlar að njóta jólanna
„Í fyrsta sinn í sex ár hlakka ég til jólanna. Áður en við misstum dóttur okkar átti ég svo auðvelt með að gleðjast yfir jólunum og öllu sem þeim fylgdi. En síðustu ár hafa jólin verið erfiður tími þar sem söknuðurinn hefur tekið yfir. En maður lærir að lifa með þessari erfiðu reynslu, sýna sér skilning og þetta tekur allt sinn tíma.
Mér þætti vænt um að fá að nota tækifærið og óska öllum Mosfellingum gleðilegra jóla og farsældar á komandi ári.“

Mosfellingurinn 19. desember 2019
ruth@mosfellingur.is

Val á Mosfellingi ársins 2019 stendur nú yfir. Lesendum gefst kostur á að tilnefna þá sem þeim þykja verðugir að bera nafnbótina. Þetta er í fimmtánda sinn sem valið fer fram á vegum bæjarblaðsins Mosfellings. Íbúar eru hvattir til að taka virkan þátt og senda inn tilnefningar. Gjarnan má fylgja með stuttur rökstuðningur fyrir tilnefningunni og hvað viðkomandi hefur lagt til samfélagsins.

Áður hafa þessi hlotið nafnbótina: Sigsteinn Pálsson, Hjalti Úrsus Árnason, Jóhann Ingi Guðbergsson, Albert Rútsson, Embla­ Ágústsdóttir, Steindi Jr., Hanna Símonardóttir, Greta Salóme, Kaleo, Jóhanna Elísa Engelhartsdóttir, Sigrún Þ. Geirsdóttir, Guðni Valur Guðnason, Jón Kalman Stefánsson og Óskar Vídalín Kristjánsson.

Útnefningin verður kunngjörð í fyrsta tölublaði ársins 2020, fimmtudaginn 9. janúar.

Emil Pétursson húsasmíðameistari hefur fengist við að smíða leikmyndir fyrir sviðsverk og kvikmyndir í þrjá áratugi.

Emil Pétursson og starfsfólk hans á Verkstæðinu ehf. sérhæfa sig í að hanna og smíða leikmyndir fyrir kvikmyndir, leikhús, auglýsingar, sjónvarpsþætti og söfn auk annarra viðburða. Þau taka einnig að sér að gera upp gömul hús, innrétta verslanir og veitingastaði og sjá um smíði á hinum ýmsu skúlptúrum.
Fyrirtækið var stofnað árið 2008 og er í 900 fermetra húsnæði að Völuteigi í Mosfellsbæ. Þar inni er járnsmiðja, trésmíðaverkstæði og málningaraðstaða enda eru verkefnin sem þau útfæra ansi margvísleg.

Emil er fæddur í Reykjavík 18. septem­ber 1968. Foreldrar hans eru þau Guðbjörg Emils­dóttir kennari og Pétur Karl Sigurbjörnsson rafmagnstæknifræðingur.
Emil á tvær systur, Kristínu f. 1971 og Maríu f. 1972.

Póstkortið barst ekki í tæka tíð
„Fyrstu þrjú æviár mín bjó ég á Egilsstöðum þaðan sem pabbi er ættaður en eftir það bjuggum við í Kópavoginum með tveggja og hálfs árs stoppi í Danmörku þar sem foreldrar mínir fóru í nám. Ég var átta ára þegar við fluttum út en foreldrar mínir fluttu á undan mér en ég átti svo að koma í flugi með afa og ömmu og móðursystur minni. Það var búið að senda þeim póstkort um hvenær væri von á okkur.
Þegar við lentum þá fóru þau með mig yfir í aðra flugvél sem átti að fljúga yfir til Billund en sjálf ætluðu þau áfram til Svíþjóðar. Ég var í fylgd flugfreyju og fékk þennan líka fína miða um hálsinn með nafninu mínu á.
Þegar við lentum í Billund þá kom enginn að sækja mig. Ég sat ofan á ferðatöskunni minni með bangsann í fanginu og horfði á fólkið sem var að reyna að hafa upp á foreldrum mínum. Það kom svo í ljós að póstkortið hafði ekki borist til þeirra í tæka tíð og þau höfðu ekki hugmynd um að ég væri á leiðinni en allt bjargaðist þetta nú,“ segir Emil og brosir.

Kristnihald undir jökli
Emil gekk í Digranesskóla og Víghólaskóla en fór síðan í Fjölbrautaskólann í Breiðholti að læra húsasmíði. Þaðan fór hann beint í Meistaraskólann í Hafnarfirði og var orðin húsasmíðameistari 22 ára gamall.
„Í FB kynnist ég góðum vini, Högna Fróðasyni frá Dalsgarði í Mosfellsdal, og hefur vinskapur okkar haldið alla tíð. Við unnum saman á okkar yngri árum, í garðyrkju, uppskipun á salti og við smíðar. Á þessum tíma kynnist ég mörgu fólki í Dalnum og urðu þau kynni m.a. til þess að ég fór að vinna í minni fyrstu bíómynd, Kristnihald undir jökli, fyrir Kvikmyndafélagið Umba sem var virkilega gaman að fá að taka þátt í.“

Smíðuðu leikmyndir fyrir Latabæ
Emil stofnaði ásamt vini sínum fyrirtækið Meistaraverk árið 1995. Þeir félagar voru í því að byggja hús og selja en enduðu oftast í einhverju listrænum verkefnum eins og fyrir bíómyndir og sjónvarpsþætti.
„Einn daginn árið 2001 hringdi Magnús Scheving í mig, hann var eitthvað að vesenast með einhvern sjónvarpsþátt sem hann vildi gera. Vantaði einn stól fyrir brúðu og einn vegg sem við gerðum fyrir hann en veggurinn varð síðan þungamiðjan í öllum þáttunum. Þannig hófst samstarf okkar við Latabæjarævintýrið og við smíðuðum leikmyndir fyrir Latabæ allt til ársins 2006 en þá skildu leiðir okkar félaganna en ég hélt áfram störfum þar til framleiðslu var hætt.“

Fluttu í Mosfellsdalinn
Emil kynntist eiginkonu sinni Ólafíu Bjarnadóttur fjármálastjóra árið 2005. Þau eiga tvær dætur, Emilíu Rán f. 2007 og Rakel Ylfu f. 2009. Fyrir átti Emil synina Pétur Axel f. 1995 og Úlf f. 1996 með fyrrverandi sambýliskonu sinni.
Árið 2006 fluttu Emil og Ólafía saman að Lækjarnesi í Mosfellsdal sem þá var lítill sumarbústaður. Þau fengu leyfi til að byggja hús á landinu og eru nú á lokametrunum við að klára það. Þau segjast ansi heimakær enda sé nóg að gera með hænur, svín, hesta, hunda og ketti.

Starfið er fjölbreytt og skemmtilegt
Þau hjónin stofnuðu fyrirtækið Verkstæðið ehf. árið 2008 og þar starfa þau bæði og eru með átta manns í vinnu.
„Við vorum fyrst til húsa í gömlu kartöflugeymslunum í Ártúnsbrekku en árið 2015 keyptum við húsnæði í Mosfellsbæ og gerum út þaðan í dag. Við erum orðin nokkuð tæknivædd, við notum laserskurðartæki, 3D skönnum hluti og gerum eftirmyndir með stórum tölvufræsara. Einnig notum við siliconefni til mótagerðar sem við flytjum inn sjálf.
Starfið er vissulega fjölbreytt og skemmtilegt,“ segir Emil „en það getur líka verið erfitt og streituvaldandi enda þurfum við oft að finna upp hjólið og höfum bara stuttan tímaramma til að leysa verkefnin.“

Settum bátinn á hvolf í höfninni
Undanfarin ár hafa mörg verkefna þeirra verið fyrir stórmyndir frá Hollywood og hafa verkefnin oft verið ansi snúin. Þau hafa verið að vinna við myndir eins og Interstellar, The Secret Life of Walter Mitty, Star Wars, Contraband og íslensku myndirnar Djúpið og Málmhaus.
Ég spyr Emil hvað sé eftirminnilegast af þeim verkefnum sem þau hafa tekið að sér?
„Ætli það sé ekki þegar við vorum að vinna í Djúpinu í kvikmynd Baltasars Kormáks. Við sáum um að taka 80 tonna eikarbát og setja hann á hvolf í höfninni í Helguvík. Þetta var mjög óvenjulegt því algengara er að reynt sé að snúa skipum í hina áttina en þetta var skemmtilegt verkefni.“

Ævintýri á Atlantshafi
Þegar Emil er ekki að smíða þá siglir hann um á skútum ásamt félögum sínum en hann hefur stundað kappsiglingar frá árinu 1990 og er margfaldur Íslandsmeistari. Þeir félagar hafa átt fjórar mismunandi skútur, 26, 38 og 42 feta en sigla núna um á 26 feta skútu sem ber nafnið Besta.
Emil hefur siglt þrisvar sinnum yfir Atlantshafið og veit ekkert skemmtilegra. Ég spyr hann hvort hann hafi komist í hann krappann? „Já, við fengum brot aftan á okkur að nóttu til sunnan við Írland. Ég heyrði eitthvað fyrir aftan bátinn og sá svo hvítan vegg hátt fyrir ofan hann. Ég stóð upp og reyndi að loka lúgunni en endaði í fanginu á Úlfi vini mínum og lá þar á meðan brotið gekk yfir. Maður getur alltaf átt von á einhverju í svona ferðum því það eru ekki alltaf jólin,“ segir Emil að lokum.

Mosfellingurinn 5. desember2019
ruth@mosfellingur.is

Frænkurnar Ásrún Magnúsdóttir og Eva Rún Þorgeirsdóttir standa í ströngu um þessar mundir en þær skrifuðu báðar barnabækur fyrir þessi jól. Það er Bókabeitan sem gefur bækurnar út og þess má geta að þær eru allar Svansvottaðar. Frænkurnar, sem búsettar eru í Mosfellsbæ, hafa báðar gefið út barnabækur áður en segja það tilviljun að þær hafi báðar ratað inn á þennan vettvang. Blaðamaður Mosfellings, Anna Ólöf, hitti frænkurnar og fór yfir jólaútgáfuna.

Framhald af Korkusögum

Ásrún er að gefa út þrjá bækur en fyrir hefur hún gefið úr bókina Korkusögur. „Ég er sem sagt að gefa út Fleiri Korkusögur sem er sjálfstætt framhald af fyrri bókinni.
Hún fjallar um Korku sem er hress og uppátækjasöm ung stúlka sem framkvæmir það sem henni dettur í hug um leið og henni dettur það í hug. Korka er mikill dýravinur og lendir í ýmsum skemmtilegum ævintýrum ásamt ferfættum félögum,“ segir Ásrún.

Ef jólasveinarnir ættu hunda
„Hinar tvær bækurnar eru Ævintýri Munda Lunda og Hvuttasveinar. Hvuttasveinar eru ljúf ljóðabók þar sem ég ímyndaði mér hvernig hunda jólasveinarnir ættu ef þeir ættu hunda. Ég sótti innblásturinn í Jólasveinakvæði Jóhannesar úr Kötlum og líkt og sveinarnir þá koma hvuttarnir einn og einn til byggða og telja niður til jóla. Þetta eru Pissa-á-staur, Geltigaur og fleiri skemmtilegir hvuttar. Það er svo vinkona mín Iðunn Arna sem myndskreytir.“

Ævintýri Munda Lunda
„Ævintýri Munda Lunda er lauslega byggð á raunverulegum atburðum en ég var með blindan lunda í minni umsjá í eitt ár. Ég á líka tvo hunda og einn kött og í sögunni ímynda ég mér hvað dýrin gætu verið að gera á meðan ég var ekki heima. Hundarnir vingast við köttinn og kötturinn reynir að veiða lundann og úr verða skemmtilegar smásögur af þessum samskiptum þeirra.
Iðunn Arna sér einnig um myndskreytinguna á Ævintýrum Munda Lunda.

Mundi vinsæll á samfélagsmiðlum
„Mundi bjó hérna í Mosó í mjög góðu yfirlæti, það má eiginlega segja að hann hafi verið samfélagsstjarna en fólk út um allan heim fylgdist með honum. Hann var með yfir 10.000 fylgjendur á Instagram og Facebook.
Ég byrjaði að skrifa þessa bók stuttu áður en hann féll frá og fann fyrir miklum áhuga frá fylgjendum og ákvað þá að gefa bókina út bæði á íslensku og ensku,“ segir Ásrún.

—

Gefur út tvær ólíkar bækur

Eva Rún er að gefa út tvær ólíkar bækur, annars vegar Stúfur hættir að vera jólasveinn og hins vegar hugleiðslubókina Ró.
Eva Rún hefur áður gefið út jógabókina Auður og gamla tréð og spennusagnaseríu um Lukku og hugmyndavélina.
„Bókin Ró er byggð á reynslu minni af því að kenna börnum jóga, slökun og hugleiðslu. Í kennslunni langaði mig alltaf að kenna út frá svona bók en ég fann aldrei bókina sem ég var að leita að þannig að ég bjó hana bara til,“ segir Eva Rún hlæjandi.

Fjölskyldubókin Ró
„Við Bergrún Íris Sævarsdóttir teiknari unnum bókina Ró saman og köllum hana fjölskyldubók því að í henni eru einfaldar æfingar fyrir bæði krakka og fullorðna um öndun, slökun og hugleiðslu. Þetta er ekkert endilega bók sem lesin er frá a-ö heldur er þetta verkfæri sem nýtist á margan hátt.
Það er eðlilegt að upplifa allan skalann af tilfinningum í lífinu og lestur bókarinnar opnar einmitt á umræðu um tilfinningar og líðan.“

Fallegar vatnslitamyndir
„Bergrún Íris myndskreytir bókina með dásamlegum vatnslitamyndum. Við ákváðum að nota myndefni úr íslenskri náttúru og unnum mikið með samspil mynda og texta. Aftast í bókinni er svo pláss til að teikna og skrifa niður hugleiðingar og líðan. Bókin er einföld, falleg og að sjálfsögðu róandi.“

Bók skrifuð út frá hljómplötu
„Bókin um Stúf er síðan fjörug saga um Stúf sem fær nóg af því að vera jólasveinn. Jólin nálgast og miklar kröfur eru gerðar til hans. Hann ákveður að stinga af til borgarinnar ásamt jólakettinum og finna sér nýtt starf. Þar lendir hann í ýmsum ævintýrum.
Þessi bók er skrifuð út frá hljómplötunni Hurðaskellir og Stúfur staðnir að verki, sem Bjartmar Guðlaugsson og pabbi minn, Þorgeir Ástvaldsson, gerðu árið 1982. Bókin er skrifuð út frá textum á plötunni. Það má því finna fjölmargar tilvísanir í lagatexta í bókinni,“ segir Eva Rún að lokum.